-20-

728 57 115
                                    

-Yalvarırım uyan. (Manjiro)

Manjiro elindeki kitabı komodinin üzerine bıraktı ve ayağa kalktı. Pencerenin önüne yaklaşarak karın yağışını seyretmeye başladı. İnsanlar yağan karın altında evlerine, gidecekleri yerlere yetişmek için aceleyle yürüyordu. Bir çocuğun kayıp düştüğünü gördüğünde endişeyle ellerini pencereye koydu. Annesi olduğunu düşündüğü kadın çocuğa yaklaştığında gülümsedi. Başını okşayıp üstünü temizledikten sonra yollarına devam ettiler. 'Böyle mi olacaktın sen de?' diye düşündü Manjiro. Kışın son zamanlarıydı. Kar son kez kendini hatırlatmak istercesine hunharca yağıyordu.

Bir ağlama sesi duyduğunda arkasını döndü.

-Bu havada neden dışarı çıktınız? (Manjiro)

-Sana yemek getirmek istedik. (Emma)

-Ama Hina yine huysuzlandı. (Emma)

-Dayısını özlemiştir. (Manjiro)

Manjiro, Hina'ya yaklaşarak kucağına aldı. Hina'nın ağlaması son bulurken Emma gülümsedi.

-Bak nasıl sustu. (Manjiro)

-Kızım benden çok senin kucağına gelince susuyor kıskanıyorum. (Draken)

-Beni daha çok seviyorsa bu benim suçum mu? (Manjiro)

-Küçücük çocuk ne anlasın Manjiro. (Draken)

Manjiro omuz silkip Hina'yı izledi. Kucağında uyuya kalmıştı.

-Çabuk büyüyor. (Manjiro)

-Dertleride katlanıyor. (Emma)

-Uykusuzluktan öleceğiz artık. (Emma)

Manjiro gülümseyip Hina'yı Emma'ya verdi. Emma Hina'yı pusetine yerleştirip üstünü örttü.

-Bunları hazırlayabildim sadece. Hina uyumadı bir türlü. (Emma)

Elindeki kabı Manjiro'ya verdi.

-Gerek yoktu. (Manjiro)

-Biz getirmesek gidip kendin yemek yemeyeceksin. (Emma)

-Uyanırsa ilk beni görsün istiyorum. (Manjiro)

Manjiro'nun gözleri Sora'yı buldu.

-Hiçbir gelişme yok mu? (Draken)

-Doktorlar sürekli aynı şeyleri söylüyor. (Manjiro)

-Bazen uyanmasa daha mı iyi diye soruyorum kendime. (Manjiro)

-Uyanırsa ona nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum. (Manjiro)

-5 aydır sürekli bunu düşünüyorum ama hala gram yol ilerleyemedim. (Manjiro)

-Hepimiz onun yanında olacağız. (Emma)

-Tek başına olmayacak. (Emma)

-Kimin yaptığı bulunamadı mı hala? (Manjiro)

-Hayır. (Draken)

-5 aydır nasıl bulamadılar? (Manjiro)

-Yüzünü kimse görmedi. Gördüğünü düşündüğümüz tek kişi Sora. (Draken)

Sora 5 aydır komadaydı ve herkesin farketmeselerde umudu tükenmeye başlamıştı. Doktorlar Sora'nın uyanmama ihtimalinin artık daha yüksek olduğunu söylemeye başlamıştı. Ama Manjiro bu düşünceye inanmıyordu. 5 aydır her gününü her santimini ezberlerdiği hastane odasında Sora'ya kitap okuyarak, gelecekle ilgili hayallerini anlatarak ve o uyurken olanları ona anlatarak geçiriyordu.

Sano Manjiro x ReaderHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin