" ရွာဇော် " [ Complete ]

Extra(2)

ကလေးလေးတစ်ယောက် အိမ်ကိုရောက်နေတာ နှစ်ပတ်တောင်ရှိနေပြီ။ အဲ့ကလေးကိုကောက်ရပြီး နောက်နေ့ သူကြီးတို့ကာလသားတွေ ကလေးရဲ့အမေဖြစ်သူကိုလိုက်ရှာကြတော့ မိခင်ဖြစ်သူက သူ့အိမ်မှာတင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဆွဲကြိုးချပြီးသတ်သေသွားတာကို စိတ်မကောင်းစွာနဲ့မြင်တွေ့လိုက်ရပါသည်။

ဒီလိုနဲ့ကလေးကို ချစ်စမ်းမောင်တို့ကပဲမွေးစားလိုက်ဖို့ သဘောတူလိုက်ကြသည်။

“မိချို မလဲနော် သူကလေးမွေးတုန်းကဆို ငါရယ်လက်သည်မကြီးဒေါ်ဝင်းကြည်နဲ့ပဲ သူ့ကလေးကိုသိတာ သူလဲသေသွားရော နောက်နေ့တောင်မကူးဘူး တစ်ရွာလုံးကိုသိသွားကြတော့တာပဲ”

ဒေါ်ခင်စိန်သည် ကန်စွန်းရွက်ချွေရင်း ‌မချိုအကြောင်းကို အားမလိုအားမရစွာပြောလေသည်။ တိမ်စိုင်ဖြူအနားသို့ရောက်လာကာ
နို့ဘူးကိုလဲလက်ထဲတွင်ကိုင်ထားရင်း ဒေါ်ခင်စိန်ပြော‌တာကိုပြန်ပြောလေသည်။

“‌ဪ..အမေရယ်..ဝဋ်ကြွေးတွေလို့ပဲပြောရမှာပေါ့..ဟင်..နို့မှုန့်မရှိတော့ဘူး..ကိုချစ်စမ်းမောင်”

အခုထိမထသေးတဲ့ ချစ်စမ်းမောင်ကို လှမ်းခေါ်ပေမဲ့ ပြန်ထူးသံမလာသေးတာကြောင့်
ဒေါ်ခင်စိန်ကပဲ သက်ပြင်းချရင်း

“ငနာက..အခုထိမထသေးဘူးထင်တယ် သားပဲသွားတက်နှိုးလိုက်ပါတော့”

“ဟုတ်အမေ”

တိမ်စိုင်ဖြူသည် အိမ်ပေါ်သို့တက်လာကာ အခန်းထဲဝင်ကြည့်တော့ မှောက်ပြီးအိပ်နေသည်။

“အမလေး”

အပေါ်ကဘာမှမဝတ်ပဲ ပုဆိုးတစ်ထည်သာဝတ်ပြီး အိပ်နေတာ အောက်ကပန်ကာကဖွင့်‌ထားတော့ လေထီးခုန်နေသလို အောက်ကဟောင်းလောင်းကိုပေါ်လို့။

“ကိုချစ်စမ်းမောင်..အခုထ..ဘယ်လိုအိပ်နေတာလဲ”

တိမ်စိုင်ဖြူကပဲ ပုဆိုးကိုပြန်ဖိပေးပြီး တင်ပါးကိုရိုက်ကာနှိုးတော့ နိုးသွားခဲ့ပြီ။

“အွန်း..ဘာဖြစ်တာလဲ”

“ခင်ဗျားအိပ်နေတာ ဖင်ကဟောင်းလောင်းပေါ်နေတာသိရဲ့လား”