"ဒုန်းးးးး'ခလွမ်းးးး"
"ဟဲ့ဟဲ့ဘာအသံတွေလည်း။ရှေ့ကဘယ်သူလဲဘာဖြစ်တာလဲ"
Mrs.min လည်းဟင်းချက်နေရင်းအသံတွေကြားတော့ဟင်းအိုးကိုမီးပိတ်ပြီး ယောင်းမတောင်လက်ကမချနိုင်ဘဲအပြေးလာကြည့်ရသညံ။ထိုအခါမြင်လိုက်ရသည်ကလွယ်အိပ်ထဲကပစ္စည်းတွေလည်းပျံ့ကျဲပြီးမှောက်ခုံလဲနေသောဟိုဆော့
Mrs.minလည်းသူ့ချစ်သားကိုစိတ်ပူပူနဲ့အပြေးထူရလေတော့သည်။
"ဟယ် သားသားဘာဖြစ်တာလဲ။ ပြစမ်းဘယ်နေရာပွန်းသွားသေးလဲ။သတိထားမှပေါ့အမေ့သားငယ်ရယ်။"
ဆော့ကီလည်းရှက်သွေးတွေဖြာလွန်းလို့သူ့ကိုလာထူတဲ့အမေ့တောင်ကြည့်မအားတော့
"ဘာ...ဘာမှမဖြစ်ဘူးမေမေ။အဲဒါဆိုသား...သားသွားတော့မယ်"
ဆော့ကီလည်းသာ့အမေရှေ့ကသုတ်သုတ်ပြာပြာနဲ့ထထွက်ပြေးမယ်ကြံတုန်း
"ဟဲ့နေအုံးလေ ။ဘာဖြစ်တာလဲမျက်နှကြီးလဲနီရဲနေတာပဲ။သားဖျားနေတာလား။လာစမ်းအမေ့နားကိုတိုင်းကြည့်ရအောင်"
သူ့သားငယ်လေးအားစိိုးရိမ်စွာနဲ့ဂရုတစိုက်အဖျားတိုင်းပေးနေသောအမေ
"မေမေရယ်သားဘာမှမဖြစ်ပါဘူး သားသွားပြီနော်"
"ဟဲ့ဟဲ့နေအုံးလေ တယ်ဒီကလေးလေးကတော့လေ"
ဆော့ကီလည်းသူ့အခန်းထဲသို့မြန်မြန်ဝင်ကာနှလုံးခုန်နေတဲ့နေရာကိုလက်ကဖိလျက်ဒူးတွေလဲမခိုင်တော့ပဲတံခါးရှေ့မှာတင်ခွေယိုင်ကျသွားသည်
"ဘာ... ဘာဖြစ်တာလဲ။ဒါဘာလဲ။ရင်တွေလဲခုန်လိုက်တာပေါက်ထွက်တော့မယ်။ပြီးတော့ငါငါရည်းစားရသွားတာလား"
ဆော့ကီလည်းထိုင်နေရာကနေထ၍ကုတင်ပေါမှာမျက်နှာကိုခေါင်းအုံးအပ်ကာသူ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုမှောက်ချလိုက်သည်။
"အားးးးးးးးးးးး။ငါရူးတော့မှာပဲ။ဘလိုလုပ်ရမလဲဆော့ကီ။ဟုတ်ပြီမနက်ကျရင်သူနဲ့တွေ့ပြီးပါးစပ်ကယောင်ပြီးထွက်သွားတာလို့ပြောရမယ်။ဟုတ်ပြီဒီလိုလုပ်ရမယ်။လုပ်ရမယ်။တော်ပြီအခုငါရေချိုးထမင်းစားပြီးစာလုပ်မယ်။ဒင်းကိုငါ့ခေါင်းထဲကနေထုတ်ရမယ်။ထွက်သွားစမ်း"
