ဟင်းးးးမောင့်ကိုတော့လေဆော့ကီနားမလည်တော့ဘူး။အဲ့မိန်းမကလွဲရင်မောင်ဆော့ကီကိုသိပ်အလေးမပေးဖူးဘူး။မောင်ကတတ်လည်းတတ်နိုင်တယ်။မောင်နေရခက်နေမှာဆိုးလို့ဆော့ကီခွာပြန်တော့ မောင်ကလက်မခံပြန်ဘူး။ကိုယ့်စိတ်ကိုမပြတ်သားတဲ့မောင့်ရဲ့စိတ်ကိုဆော့ကီအရမ်းမုန်းတာပဲ။ဆော့ကီဖြတ်တော့ မောင်က လိုက်တောင်းပန်ပြီးချော့ပြန်တယ်။မောင်ကအပစ်လုပ်တိုင်း မျက်နှာငယ်လေးနဲ့လာလာချော့တော့ဆော့ကီခွှင့်လွှတ်ပေးနေကြ။အခုတော့မတူဘူးလေ မီချာနဲ့စေ့စပ်တော့မယ်မဟုတ်လား ဆော့ကီတို့ပြတ်သားဖို့လိုပြီ။အဲ့တာကိူမောင်ကမပြတ်သားပဲဆက်ဆွဲထားတော့ ဆော့ကီမောင့်ကိုဘယ်လိုတွေများလုပ်ပေးရပါ့။ဆော့ကီကိုမောင်လွတ်လပ်ခွှင့်လေးပေးပါလားဟင်။အင်းးးးဒါပေမဲ့ဟိုနေ့ကမောင်ပြောလိုက်တဲ့စကား*မောင်ဆော့ကီကိုသူမထက်ပိုချစ်တယ်*အဲ့စကားကြားတော့ဆော့ကီမှာမျှော်လင့်ချက်သေးသေးလေးဖြစ်ပေါလာရတယ်လေ။ဒါမဲ့မောင်ဆော့ကီကိုလေးနှစ်လုံးလုံးလိမ်ညာခဲ့တာဆော့ကီမလိမ်ရဲခဲ့ဘူး"အရင်လိုပြန်နေရအောင်"ဆိုတဲ့စကားအစား"ထွက်သွား"ဆိုတဲ့စကားနှစ်လုံးပဲမနဲအားယူပြောလိုက်ရတယ်။ဒါမဲ့ အခုမောင့်ရဲ့လုပ်ရက်ကိုဆော့ကီလုံးဝမကြိုက်ဘူး။ဆော့ကီတို့ဆီလာတဲ့ဆိုင်ကယ်ရှေ့ကိုမောင့်ကားကဝင်ခံလိုက်တယ်ဆိုတဲ့မြင်ကွင်း။ဟုတ်တယ်အဲ့မြင်ကွင်း ပဲ။ဆော့ကီရဲ့ရင်အစုံကိုနာကျင်ကြေကွဲစေတယ်။မောင်ဆော့ကီကိုပေးခိင်တာဘာလဲ?ဒဏ်ရာတွေလား?မျှော်လင့်ချက်တွေလား။ဒါမှမဟုတ်ဆော့ကီအမြဲမျှော်နေခဲ့တဲ့မောင့်ရဲ့အချစ်ဆိုတဲ့အရာလား။ဆော့ကီကတော့အခုထိဝေခွဲမရဖြစ်နေဆဲပဲ~~
"ဆော့ကီ."
"........"
"ဆော့ကီ"
"ငြိမ်ငြိမ်နေ"
"ဆော့ကီမောင်ထိခိုက်ထားတာခြေထောက်ပဲလေ"
"ငြိမ်ငြိမ်နေလို့ပြောနေတယ်မလား"
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်ဆော့ကီကိုချော့မြူရင်းဆော့ကီလက်ကလေးကိုကိုင်လိုက်တော့ ပြန်ရုတ်သိမ်းသွားတဲ့လက်ကလေး
