မှိုင်းညို့ညို့နှင့်အုပ်ဆိုင်းလျက်ရှိသောတောင်ပေါကမြို့ကလေးတစ်မြို့။ထင်ရှူးတောအတွင်းရှိသောခြံ၀န်းကလေူနှင့်မိဘမဲ့ဂေဟာလေးတစ်ခုတွင်၀ယ်.......လူအိပ်ချိန်တွင် ကလေးလေးနှစ်ယောက်၏တီးတိုးစကားပြောသံကလေးများ။
"ဟဲ့ရောင်..မနက်ဖြန် ကိုကြီး Yoongi မွေးနေ့တဲ့။ဒီကိုလာလှူမှာတဲ့။မွေးနေ့ကိတ်ကလေးပါ ပါလာခဲ့ရင်ကောင်းမှာပဲနော် Seok ki.. !
ခခ်ခခ်.."
"ရှူးးးးးးးးးး"
Hoseok သူရဲ့လက်ညှိုးဖွေးဖွေးသေးသေးလေးကိုနှာခေါင်းပေါတင်၍ အသည်းပုံနှုတ်ခမ်းသေးသေးကို အနည်းငယ်ထော်လျှက်
'တိုးတိုးကြောပါKookieရဲ့တခြားလူတွေအိပ်နေတယ်ယေ"
ထို့နောက်kookieလက်ကလေးကိုဆွဲ၍ တခြားသူများမနိုးစေရန် တခြားသူများမနိုးစေရန် သူတို့နှစ်ယောက်ခြေထောက်လေးကိုဖွဖွလေးနင်း၍
အပြင်သို့လက်ခါးလက်ကိုင်ဘုလေးကို တိုးတိုးလေးဖွင့်၍ထွက်လာခဲ့၏။
"ကဲ...ကြောပါအုန်းကိုကြီးYoongiဆိုတာဘယ်သူလဲ"
"မြို့မျက်နှာဖုံး စိတ်ရောဂါအထူးကုဆရာ၀န်ကြီး Min Lee Woo ရဲ့သားလေ"နာမည်ကMin Yoongiတဲ့။ဒီကိုမကြာခနလာလှူနေကြ။
"အော်"
"ဒီမှာနေရတာပျော်လား"
"အင်.......အင်း"
"Seok kiရဲ့မျက်နှာလေးရုတ်တက်ညိုးကျသွားသည်။သူ့ခဗျာ...မိဘတွေကလည်းဆုံး၊ရှိသည့်အမျိုးတွေကလည်းမခေါထားသည့်အပြင်အဖိုးဖြစ်သူကိုယ်တိုင်ကပါမိဘမဲ့ဂေဟာကို ပို့လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။Seok ki ခဗျာပျော်အောင်နေနေသော်လည်း မိဘလွမ်းစိတ်ကြောင့်ညစဥ်ရက်စက်င်ိုထားသော မျက်လုံးလေးနှစ်ဖက်မှာ အနည်းငယ်မို့အစ် ဖုဖောင်းလျှက်ရှိသည်။
"အဟင့်....အဲ့..အဲ့နေ့ကလေငါ့အမေကငါ့ကို..ငါကို ဗြဲ.....!"
"မငိုပါနဲ့ကွာတောင်းပန်ပါတယ် နောက်ဆိုပျော်လားမမေးတော့ပါဘူး မငိုနဲ့တော့နော်.. ဆော့ကီနော်"
