ဒီနေ့ဆော့ကီရဲ့ဘွဲ့နှင်းသဘင်နေ့လေ။မောင်ကတော့ရောက်မလာ။ဆော့ကီတော့မောင်လာရင်မောနေမှာစိုးလိုး စတော်ဘယ်ရီဖျော်ရည်လေးဖျော်ထားတယ်မောင်။ဆော့ကီရဲ့ဘွဲ့ယူတဲ့နေ့မှာကိုကြီးရော ဖေဖေနဲ့မေမေရောသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ရှိပေမဲ့ဆော့ကီမပျော်နိုင်ဘူးမောင်။မောင်လာလာမလာလာမောင့်ကိုမျှောနေဆဲပဲ။ဦးလေးဟန်ပြောတာတော့ဒီနေ့မီချာပြန်လာမှာတဲ့။အင်းလေသူမရောက်လာတော့မှာဆိုတော့မောင်သွားကြိုရမှာပေါ့။မောင်ချစ်တဲ့သူပဲကို။မောင်ကတစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ဆော့ကီနားကပ်လာတယ်ဆိုပေမဲ့မကြာခင်မှာမောင့်ဥပေက္ခာတရားတွေဆော့ကီ ဆီကိုရောက်လာတော့မယ်ထင်တယ်;
"ဆော့ကီ"
"ဟုတ်အကို"
"ဆော့ကီကိုအကိုဝန်ခံစရာရှိတယ် အဖေနဲ့အမေဟိုဘက်မှာစကားပြောနေတုန်း"
"အင်းပြောလေ"
ကိုကြီးဂီဂီကတော့မျက်ဝန်းထဲမှာဝမ်းနည်းမှုရယ်ကြောက်ရွံ့မှုရယ်ရောထွေးလို့
"အကိုဘာမှမမျှော်လင့်ပါဘူး ဆော့ကီကိုသိစေချင်ရုံ။ဒီစကားပြောပြီးရင်လည်းအကို့ကိုဒီအတိုင်းဆက်ဆံပေးနော်"
"ပြောမှာသာပြောပါ ကိုကြီးဂီဂီရယ်"
"အကိုဆော့ကီကိုအရမ်းချစ်တယ်"
"..........."
"အကိုသိပါတယ်။ဘာမှမမျှော်လင့်ပါဘူး"
"အကို"
"သူ့ကောင်မလေးလဲပြန်လာပြီလေ"
"ဟုတ်တယ်နော်"
"ဆော့ကီ သေသေချာချာစဥ်းစားပါ"
"....."
"ကိုယ့်ကိုမကြင်သူကိုရင်နာပြီးချစ်မလား ကိုယ့်ကိုချစ်တဲ့သူလက်ထဲမှာပျော်ရွှင်မလားဆိုတာ"
"ဆော့ကီလေခုထိအကို့ကိုအကိုအရင်းလိုမျိုး....."
"အကိုသိတယ် အဲ့တာကိုအကိုသိတယ်။အကိုကသူလက်ထပ်သွားရင် အကိုကို့အခွင့်အရေးပေးစေချင်တာပါ။ဆော့ကီသိလားအကိုအခုခံစားနေရတာကဆော့ကီခံစားရသလိုပဲဆိုတာ"
