"ကဲအကုန်ပြီးသွားပြီ"
စားပွဲမှာလည်းဆော့ကီနဲ့ချယ်ဖောင်းချက်ထားတဲ့အစားအသောက်တွေကိုစုံလင်လို့
"ကိုကြီးဂီဂီတို့ဂျူတီပြီးလောက်ပြီမလားဒီအချိန်ဆို"
"အင်း ခနနေပြန်လာတော့မှာတဲ့"
ဆော့ကီလည်းအစားအသောက်ပြင်ရင်းတမှိုင်မှိုင်တထွေထေ။ခနနေသက်ပြင်းချလိုက်ခနနေငိုင်လိုက်။ခုနကတောင်စိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့မကပ်လို့ကြက်သွန်လှီးရင်းဓါးရှပြီးပြီ။ချယ်ဖောင်းလဲအဲ့လိုကြီးမြင်ရတာစိတ်ကမချမ်းသာ။ဆော့ကီကိုမေးခွန်းသာထုတ်ရတော့မည်
"ဆော့ကီ"
"..........."
"ဆော့ကီ"
"........."
"ဖြန်းးး!"
မိချယ်ဖောင်းလဲကြာတော့စိတ်မရှည်တော့။ကြောပြင်ကိုသာဗြောတင်လိုက်တော့သည်။
"အာ့...."
"ဘာတွေငိုင်နေပြန်တာလဲနင့်လင်အကြောင်းတွေးနေပြန်တာလား"
"နင်ကလဲနာလိုက်တာ ချယ်ဖောင်းရ"
"စကားနဲ့ပြောတော့နင်ကကြားလို့လား"
"😖😖😖"
ချယ်ဖောင်းလဲခါးကိုတစ်ဖက်ထောက်ကျန်လက်တစ်ဖက်ကစားပွဲပေါထောက်လိုက်ပြီးဆော့ကီကိုစူးစိုက်စွာကြည့်လိုက်တော့ဆော့ကီကသိသည်ထင်မျက်နှာကိုဟိုဘက်ကိုလှစ်ခနဲလှည့်သွားသည်
"ဘာလို့မျက်နှာကိုဟိုဘက်လှည့်သွားတာလဲ"
"ဟို...ဘာ.....ဘာမှမဟုတ်..ပ..ပါဘူး"
"အဲ့တာဆိုဘာလို့စကားတွေထစ်နေတာလဲ မင်ဟိုဆော့ရှီ~~"
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးဆို😖😖"
ဆော့ကီလည်းချယ်ဖောင်းချောင်ပိတ်ပြီးမေးတဲ့မေးခွန်းတွေထဲမှာချွေးဇောတွေကိုပြန်လို့
"နင်သူ့ကိုချစ်နေတုန်းလား။အဲ့ဂယ်ဆဲဂီရာနင့်အပေါဒီလောက်လုပ်ထားတာတောင်လေ"
ဆော့ကီလည်းသူ့မောင်ကိုထိတော့ပြာပြာသလဲ
