Jisooတစ်ယောက် အကိုမှာထားတဲ့အတိုင်းပန်းစီးကတစ်စီး၊ဆန်ပြုတ်ချိုင့်ရယ်၊လက်ထဲမှာလည်းအသီးတွေကစုံလင်စွာနဲ့ဆော့ကီရှိရာဆေးရုံကိုထွက်လာခဲ့တယ်။ဆေးရုံအရောက်ဆော့ကီအခန်းရှေ့ရောက်တော့မြင်လိုက်ရတာကအခန်းထဲကပြောနေတဲ့စကားတွေကိုတိတ်တိတ်ကလေးနားထောင်ပြီးငိုကြီးချက်မဖြစ်နေတဲ့ထယ်မောင်း။ခြေထောက်မှာလည်းသွေးအလိမ်းလိမ်း။အိမ်ကနံရံကိုကျော်ပြီးထွက်ပြေးလာသည့်ပုံပင်။
Jisooလည်းသူ့မောင်လုပ်ရပ်ကိုမကြိုက်ပေမဲ့ခုလိုမြင်ရတော့လည်းသနားရမလိုလို၊အပြစ်တင်ရမလိုလိုနဲ့ဝေခွဲမရတော့။ကိုယ်လည်းထယ်ယောင်းကိုခေါမည်အလုပ်ထယ်ယောင်းကစိတ်တွေမထိန်းချုပ်နိုင်တော့ဘူးထင်လိမ့်ဆော့ကီအခန်းထဲကိုဝင်ချသွားလေသည်
"ဟင့်...ဆော့ကီမောင့်ကိုခွင့်လွှတ်ပါနော်အဲ့လိုမလုပ်လိုက်ပါနဲ့။မောင့်ကိုအဲ့လိုမရက်စက်ပါနဲ့နော်။မောင်တောင်းပန်ပါတယ်"
ထယ်ယောင်းဆော့ကီဆီပြေးလာပြီးလက်လေးကိုကိုင်ကာ~~
"မောင့်ကိုခွှင့်လွှတ်ပါနော်"
"......"
"မောင်နောက်တစ်ခါမမှားစေရပါဘူး"
သူအသည်းအသန်ငိုတောင်းပန်တာတောင်ဆော့ကီလေးမျက်နှာမှာခံစားချက်တစ်စုံတစ်ရာမဖော်ပြတော့ပြီ
"ထယ်ယောင်းရှီ.....ကျွန်တော်နေမကောင်းပါဘူး ထွက်သွားပေးပါလား"
ဆော့ဂျင်လည်းထယ်ယောင်းကိုဆော့ကီနားကခွာစေလျက်သူကိုယ်တိုင်လက်မောင်းကနေဆွဲပြီး
"ဟေ့ကောင်လာစမ်း မင်းလူမမာကိုဒုက္ခမပေးနဲ့။အလတ်မအိမ်တော်ထိန်းကိုဖုန်းဆက်ပြီးသူ့ကိုလာခေါခိုင်းပြီးရင်အခန်းထဲသော့ခတ်ခိုင်းထားလိုက်"
"အကိုရယ်တောင်းပန်ပါတယ်မဆက်ပါနဲ့အုံးနော် ဆော့ကီကိုတောင်းပန်ချင်လို့ပါ"
"ထယ်ယောင်းရှီထွက်သွားပေးပါ။လူနာရှေ့မှာဒီလိုအပြုအမူမျိုးကမတင့်တော်ပါဘူး"
