"Εγώ να μην νοιάζομαι; Στην μέση να με ανοίξουν εσένα θα βρουν"
Ελευθερία. Αυτό ζητάει η Σελίν. Ελευθερία και μία ζωή στην θάλασσα μακριά από την μιζέρια, την φτώχεια και τους πολέμους της στεριάς, όπου οι γιοι του Αδάμ -οι Επαναστάτες-, και οι πιστ...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Το όνειρο πάντα ξεκινούσε με τον ίδιο τρόπο. Στεκόμουν όρθια στην μέση ενός λιβαδιού, με ένα λευκό φόρεμα, ξυπόλυτη. Το γρασίδι γαργαλούσε τις πατούσες μου και έβλεπα τα στρέμματα πράσινου μπροστά μου να λυγίζουν στον αέρα, όπως η θάλασσα λίγο πριν την φουρτούνα.
Πάντα φυσούσε αυτό το ίδιο αεράκι, γλυκό, μαλακό, σαν χάδι από πούπουλο γλάρου. Ένιωθα ελαφριά και τα πνευμόνια μου γέμιζαν καθαρό οξυγόνο.
Και μετά άκουγα τα δικά του βήματα.
Λένε ότι τα πρόσωπα που βλέπουμε στον ύπνο μας τα έχουμε δει στην πραγματική ζωή και κάπως έχουν αποτυπωθεί στο υποσυνείδητό μας, ώστε να εμφανίζονται στα όνειρά μας. Δεν είχα ιδέα όμως ούτε πού τον είχα δει ούτε πότε, γιατί τα όνειρά αυτά τα έχω από τότε που μπορώ να με θυμηθώ. Το μόνο διαφορετικό σε σύγκριση με τα άλλα όνειρα είναι ότι αυτά στα οποία είναι εκείνος, δεν τα ξεχνάω ποτέ, όταν ξυπνάω.
"Χρόνια και ζαμάνια" μουρμούρισε όταν έφτασε δίπλα μου και αρχίσαμε να περπατάμε προς την γνωστή κατεύθυνση.
"Πάνε μόνο πέντε μέρες. Τόσο πολύ σου έλειψα;" απάντησα πίσω με ένα μειδίαμα.
Γέλασε και οι γραμμές γέλιου τσαλάκωσαν το πρόσωπό του. "Περισσότερο από όσο νομίζεις"
Φτάσαμε στο ένα δέντρο που φαινόταν στον ορίζοντα, με μεγάλο κορμό και τόσο πυκνή φυλλωσιά, ώστε η σκιά που δημιουργούταν από κάτω μας κάλυπτε ολόκληρους, όταν ξαπλώναμε. Ήταν ένα από τα πράγματα που μου έλειπαν όσο καιρό ζούσα στην θάλασσα: αυτή η εικόνα του ήλιου και του ουρανού που αχνοφαίνονται μέσα από τα φύλλα και τα κλαδιά. Από τα πολύ λίγα πράγματα που θα μπορούσαν να με κάνουν να πιστέψω στους θεούς. Ή και όχι.
Κοίταξα τον Ζίνο σιωπηλά. Τα καστανά του μάτια παρατηρούσαν την θέα απέναντί μας. Αναρωτιόμουν μία ζωή τι ακριβώς να σήμαινε ότι τον έβλεπα στον ύπνο μου. Ίσως η φορά που τον είδα στην πραγματικότητα να ήταν συμβολική για κάτι - μία σημαντική στιγμή που δεν θυμάμαι, αλλά την οποία ενσαρκώνει εκείνος ως μόνο αποτύπωμά της στην μνήμη μου. Ή απλά μου έπεσε βαρύ το λαβράκι του Ορέστη και το υπεραναλύω πάλι.
