Ελευθερία. Αυτό ζητάει η Σελίν. Ελευθερία και μία ζωή στην θάλασσα μακριά από την μιζέρια, την φτώχεια και τους πολέμους της στεριάς, όπου οι γιοι του Αδάμ -οι Επαναστάτες-, και οι πιστοί της αρχαίας θρησκείας βρίσκονται διαρκώς σε σύγκρουση, ενώ οι...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Σύντομα βράδιασε. Ο καιρός ήταν γλυκός και ο Αετός - το καράβι μας - ακολουθούσε σταθερή πορεία. Σε λίγο θα φτάναμε Μήλο. Μέσα σε ένα μεταλλικό βαρέλι είχαμε ανάψει μία φωτιά κοντά στο πηδάλιο και καθόμασταν όλοι τριγύρω τρώγοντας το βραδινό μας.
"Νομίζω ότι αν φάω μία ακόμα φορά λαβράκι θα πάθω κάτι" μουρμούρισε ο Ορίωνας με γεμάτο στόμα και έπιασε την κοιλιά του.
'Άμα βρεις κάτι άλλο για να φας, πες μας κι εμάς' είπε στην νοηματική ο Ορέστης και γελάσαμε ελαφρά.
"Το μυστικό είναι, όταν αρχίσεις να σιχαίνεσαι την γεύση, ξεπλένεις την γλώσσα σου" είπα και, αφού κατέβασα μία μεγάλη γουλιά, του έδωσα το μπουκάλι με το ρούμι.
Σε μερικά από τα λιμάνια που σταματούσαμε, μας ξέραν πια και μας κερνούσαν μερικά μπουκάλια για να έχουμε στον όσο καιρό περνούσαμε στην θάλασσα. Ο χειμώνας ήταν δύσκολος, τα κρύα φριχτά, την μοναξιά μπορούσαμε να την γευτούμε στην πρωινή υγρασία. Αλλά μερικές γουλιές μόνο σου αφαιρούσαν λίγο βάρος. Όχι ότι ξεχνούσαμε την δουλειά μας, ούτε το πόσο λατρεύαμε αυτήν την ζωή. Λίγο μόνο αμβλύναμε την κατάρα της νοσταλγίας. Της παράδοξης επιθυμίας να γυρίσουμε σπίτια μας. Δεν μας έλειπε η προηγούμενη ζωή μας, αλλά είχε ακόμα επιρροή πάνω μας - μας τραβούσε πίσω σαν σειρήνα.
Και οι τέσσερις ερχόμασταν από όχι τόσο ιδανικά σπίτια. Ο Ορίωνας, γιος ναυτικών, είχε περάσει μέχρι τα οκτώ του από σχεδόν όλα τα λιμάνια της χώρας. Στο μόνο ταξίδι που οι γονείς του τον άφησαν πίσω σπίτι, έχασαν την ζωή τους. Την πρώτη φορά που πάτησα τα πόδια μου στην στεριά, έλεγε πάντα, έχασα το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να με κρατήσει σε αυτήν.
Ο Ορέστης και η Ηλέκτρα πέρασαν μία ζωή στο τρέξιμο, να φύγουν μακριά από το ορφανοτροφείο τους. Δεν υπήρχε καλόφημο ορφανοτροφείο σε αυτήν την χώρα, για να λέμε την αλήθεια, και το δικό τους δεν ήταν εξαίρεση. Αλλά κάτι είχε πάντα ο κόσμος μας με τους ανθρώπους που δεν μοιάζουν με αυτούς και τα ξένα μάτια των διδύμων έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση στον κόσμο, από την βοήθεια που είχαν ανάγκη.
