Kalbimin kapılarını kilitleyip gittin bu bedenden.
Yokluğuna alışmıştım sevgilim şimdi ise sana olan sevgimin yokluğuna alışmak zorundayım.
Kalbim bomboş, kör karanlık bir kuyudan farksız. Bu boşluktan kurtulmak için birine ihtiyacım var. Beni karanlıktan çekip çıkartacak birine.
Yeniden sevmek imkansız.
Yeniden sevmek...
Böyle söylemek bile kalbimin acımasına neden olurken yeniden nasıl sevebilirim ki ? Üstelik senden başkasını.
Bir başkası nasıl sevilir onu bile bilmiyorum.
Böyle yaşamak çok zor.
Ne sen varsın ne de kalbimde sığınabileceğim sana olan sevgim.
Şimdi kalbim kömür karası. Şimdi kalbim korkunca bir köşeye saklanan çocuk gibi. Ve şimdi ben tükenmiş haldeyim sevgilim.
Beni tüketen sen değilsin.
Beni tüketen, benim.
Belki de sana olan sevgim..
Yani kısaca sevgilim, ne ben bizim ne sen bu sonun suçusun.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Papatya ve Deniz
PoetryPapatya bahçelerinde yürüdüğüm günleri özledim. Hani annemin arkamdan düşerim diye tedirgin tedirgin baktığı günleri... Sevgiliyi falan geçtim, annemin papatyadan taç yapıp fotoğrafımı çektiği yaşlarımı özledim. Kısaca seni tanımadan önce mutlu ol...
