Böyle şeylerin sadece dizilerde olması gerekmiyor muydu ? Ya da ben bir dram dizisinin başrol oyuncusu muydum ? Beni sevmediğini kabullendiğim zamanlardı ama yine de insan kendine sormadan edemiyor " neden sevmedi ? " diye. Üstelik yeni sevgilisinin de benim seneler önceki halimden bir farkı yokken.
Üniversite son sınıfta final dönemiydi. Sınav saatinin gelmesini kantinin bahçesinde beklerken onu gördüm. İçimden sadece yanına gidip neden sevmediğini sormak geçiyordu. Saçmaydı evet ama dünyanın en mantık dışı sorusuna en saçma yanıtı bile alsam rahatlarım gibi hissediyordum. Tutunabileceğim bir cevabım olurdu hiç yoktan. Ben bahçenin bir ucunda o diğer ucundaydı, dört senemi verdiğim adamla aramda bir bahçe değil de sanki dağlar denizler var gibiydi. Yol yürümekle bitmiyordu. Sonralardan fark ettim ki bazen bazı soruların cevabı olmaz. Sevmiyorsa sevmiyordur. Kimseye neden sevmedin diye de sorulmaz. Sevmek yürekle olur. Ben onun yüreğinde tutunamadım, oysa benim yüreğimin her yerini sarmıştı. Tek fark ve tek ayrım buydu aslında.
Ben onun yanına giderken tam yaklaşıp seslenmek üzereyken başka bir arkadaşımı gördüm. Sınav hakkında bir şeyler sorup beni oyaladı. Belki de hayatımın hatasını yapmama engel oldu. Biz öyle konuşurken o karşımdaydı, beni gördü ama görmemezlikten geldi. Daha sonradan anladım nedenini. Çünkü orada sevgilisini bekliyormuş. Ben sınıf arkadaşımla konuşurken onun yanına sevgilisi geldi. Öptü, sarıldı, elini tuttu ve güldüler. Benim hayal ettiğim ne varsa o kız hepsini 2 dakika içinde yaşamıştı. Bense onları yaşamak uğruna her şeyimi feda etmiştim. Belki daha çok emek vermiş, beki daha çok sevmiştim ama o an sadece bakmakla yetindim. Çaresiz kalmak böyle bir şeydi. Elim kolum tutmaz oldu. Sevdiğim adama "neden sevmediğini" sormak için giderken...
Daha sonrasını sorarsan da sadece enkaz diyebilirim. Geri döndüm, gittim. Arkadaşım bana bu olaydan sonra hep " Beyza nasıl yıkılmadın, nasıl dizlerinin üstüne çöküp ağlamadın ? " dedi. Bazen bazı zamanlarda ölmüyorsun ama yaşamaya devam da edemiyorsun. İşte ben bunu o zaman anladım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Papatya ve Deniz
PoesíaPapatya bahçelerinde yürüdüğüm günleri özledim. Hani annemin arkamdan düşerim diye tedirgin tedirgin baktığı günleri... Sevgiliyi falan geçtim, annemin papatyadan taç yapıp fotoğrafımı çektiği yaşlarımı özledim. Kısaca seni tanımadan önce mutlu ol...
