Nefes alıyorum. Kalbim hala kan pompalıyor. Beynim yaşamsal fonksiyonlarını yerine getiriyor. Peki bunlar gerçekten yaşamak için yeterli mi ? Ben kendime yaşıyorum diyebilir miyim ? Sen kendine yaşıyorum diyebilir misin ?
Aldığın nefes yetmez olur. Kalbin senin için değil bir başkası için atmaya başlar, sana olan faydasını yitirir, beynin mantıklı olan her şeyi reddeder. Tüm bedenin aslında tek bir kişinin hasretiyle yanar tutuşur. Bir insanı özlemek en büyük engeldir yaşamaya.
Özlemenin mantığı yoktur. Dengeni bozar, var olan bütün hücrelerin sadece onu ister. Koşullar her ne olursa olsun ister yanlış, ister doğru ama bir tek o olsun dersin. Hayat bu ya bir tek o olmaz. İşte bu yüzden özlemek dünya üzerinde tarifi olmayan tek duygudur ve beki de en acımasız olanıdır. Çaresi yoktur. Çaresizliği ise daha fazla acıtır.
Sana hiç gelmeyen birine gidemezsin ki. Kalbin onun için atar, deli gibi onu istersin tamam ama o istemediği sürece yollarınız bile kesişmez. Sen yine kalırsın hasretinle baş başa. Yüreğin yanar, için parçalanır ama elinden bir şey gelmez. Onla yollarınızın ayrıldığı yerde senin çaresizliğin başlar.
Eğer özlemekte aşka dahilse basit bir denklemle aşk çaresizliktir.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Papatya ve Deniz
PoetryPapatya bahçelerinde yürüdüğüm günleri özledim. Hani annemin arkamdan düşerim diye tedirgin tedirgin baktığı günleri... Sevgiliyi falan geçtim, annemin papatyadan taç yapıp fotoğrafımı çektiği yaşlarımı özledim. Kısaca seni tanımadan önce mutlu ol...
