Sanırım senden sonra ben diye bir şey yokmuş. İşin aslına bakarsan sende yoksun zaten. Hiç olmamışsın. Ben görmek istediklerimi görmüş, duymak istediklerimi duymuşum. Ben, beni kandırmışım anlayacağın. Olmayan hayallere inanmışım. Bununlada kalmayıp olmayan birine kapılmışım, herkese kapatmışım kendimi. Hatta kendime bile kapatmışım. Küçük dünyamda ki küçüklüğüme acı çektirmişim sadece. Darmadağın olmuş hatta üstüne geçmişi, geleceği ve şimdiyi tüketmişim.
Küçükken bize dayatılan kötü insan modellerinden hep kaçmıştım. Her zaman iyi biri olduğum konusunda kendimi inandırmıştım. Sonra noldu biliyor musun ? Evet sen çıktın karşıma ve bildiğim, kurduğum tüm doğrularımı yıktın. Bazen doğrunun yanlış, yanlışın da doğru olabildiğini gösterdin. Aslında bizim yanlış olarak bildiğimiz davranışlar o kişinin en gerçekçi doğrusu olabiliyormuş. Bende tam olarak bunu yaşadım. Kime anlatsam sonuna kadar yanlış olarak tanımlayacağı bir durumun doğruluğunu, iliklerime kadar hissettim. Bence doğruydu, doğru olduğuna nası karar verdiğimi sorarsan ben mutuydum çünkü. Mutluluğum gerçeğimin önüne geçmişti.. Hatalarımın ardı arkası kesilmemeye başladı senden sonra. Sen bana sadece bir hatalar zinciri bıraktın ve hayatımdan çekildin.
Ve işte senden sonra ben yıkık bir enkazdan farksız, bu enkaz benim hatalarım, bense bu hatalarımın arasından sıyrılıp çıkmaya çalışan bir kazazede...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Papatya ve Deniz
PoeziePapatya bahçelerinde yürüdüğüm günleri özledim. Hani annemin arkamdan düşerim diye tedirgin tedirgin baktığı günleri... Sevgiliyi falan geçtim, annemin papatyadan taç yapıp fotoğrafımı çektiği yaşlarımı özledim. Kısaca seni tanımadan önce mutlu ol...
