Half of 365

16

"Kailan mo balak umuwi?" I asked Ate Danica before I sipped on my coffee. "Sigurado akong nag-aalala na si Mama."

"Hindi ko rin alam," she replied and crossed her legs. "Basta hindi muna ngayon."

"Tatanggapin mo ba 'yung sinabi ni Janrei?" I smirked.

Kumunot ang noo niya. "Tatanggapin 'yung alin?"

Sumimsim ulit ako sa kape ko. "Kung gusto mong siya na lang ang maging ama ng anak mo."

"Siraulo ka ba?" Tumaas ang boses niya pero natawa lang ako. She cleared her throat and rolled her eyes at me. "Ayoko. Para ko siyang ginagamit no'n."

"Mahirap lumaki ng walang ama." Sumeryoso ang mukha ko. "Alam mo 'yon."

"Alam ko. Pero kaya ko siyang buhayin mag-isa. Nag-aaral pa lang si Janrei." She sipped on her coffee too. "Ayoko siyang guluhin."

I sighed. "Anong plano mo sa pag-aaral mo?"

"Saka na..." She looked at me and gave me a small smile. "Saka na natin 'yan pag-usapan. Ang daming gumugulo sa isip ko ngayon."

"Okay." I bit my lower lip and nodded. "Sorry."

"Saan naman ang lakad mo ngayon?" She raised a brow and looked at me from head to toe. "Parang pamilyar 'yang dress na 'yan."

Natawa ako at napatingin sa dress na suot ko ngayon. "Sa'yo 'to. Hiramin ko muna. May pupuntahan akong importante ngayon."

"Mahal 'yan, ah. Ibalik mo 'yan." Dinuro pa niya ako. "Saan ka nga pupunta?"

"Birthday ng Daddy ni Brian." I combed my hair using my fingers. "Kinakabahan na nga ako."

"Sinong Brian?"

Tinaasan ko siya ng kilay. "Boyfriend ko! Hindi mo maalala?"

"Ay, ang landi." She chuckled. "Umayos ka roon. 'Wag mong ipapahiya ang sarili mo, jusko."