1 hafta sonra:
Gözlerimi açtığımda etrafıma bakınmıştım. Dinlenmiş hissediyordum. Bir yandan da yorgundum. Gözlerim etrafta gezerken yüzümü buruşturmuştum. Her yerim ağrıyordu. Esneyerek rahatlayacağım sırada yan tarfımda gördüğüm kişiyle şaşırmıştım. Abim mi beklemişti? Neden beklemişti? Koltukta uyuyordu. Boynu tutulabilirdi. Derince nefes verip tavana bakmaya başlamıştım. Babam beni silahla vurmuştu. Öldürmek istemişti. Şuan ne yapıyordu acaba? Ne yaparsa yapsın umrumda değil. Ama herkese kırgındım. Hemde çok fazla. İçeriye gelen ikiliye bakmıştım. Yeni geldikleri belliydi. Bana bakıp şaşırmışlardı. Hem şaşırmış, hemde sevinmişlerdi. Onlara da kırgındım. Beni duymamışlardı.
-Yoongi uyanmışsın.
Jeongguk'u baş sallayarak geçiştirmiştim. Geri yatıp gözlerimi kapatmıştım. Hiç kimseyle konuşmak istemiyordum. Neden bilmiyordum ama konuşma hevesim yoktu. Gördüğüm rüyalar aklıma gelirken derin bir nefes vermiştim. Annem şuan yanımda mıydı?
-İyi misin? Bir yerin mi ağrıyor?
Taehyung konuştuğunda derin bir nefes vermiştim. Bir yerim ağrımıyordu. Kolumdaki iğneye bakmıştım. Acıtıyordu. Çıkarmak istiyordum. Koluma bakarken bileğimde gördüğüm bileklikle kaşlarım çatılmıştı. Abim mi takmıştı?
-İyiyim, biraz daha uyumak istiyorum.
Jeongguk odadan çıkmıştı. Doktor çağıracaktı sanırım. İkisi neden hâlâ peşimdelerdi? Anlamıyordum. Beni bırakabilirlerdi. Onlara bir faydam da yoktu. Ayak bağı olmaktan başka bir şey yapmıyordum. Abim seslere uyanmış olacak ki, yanıma gelmişti. Elimi tutarak gözlerimin içine bakıyordu. Neden şimdi bana böyle davranıyorsun? Benden nefret ediyordun. Anneme o ilacı verdim diye sende benden nefret etmiştin. Beni suçlamıştın abi. Onun bileğine baktığımda taktığını görmüştüm. Şimdi de iyi abi mi olacaktın?
-Neden bana seslenmedin Yoon?
Ciddi olup olmadığını anlamak için gözlerinin içine bakmıştım. Sizin yüzünüzden bu hâlâ düştüm. Neden uyandırmam gerekiyor? Elimi ondan çekip başka yere bakmıştım. Konuşmayacaktım. Siz beni hiç bir zaman hak etmediniz. Hiç bana nasılsın diye sormadınız. Beni ailenizden biri olarak görmediniz. Şimdi de neden seslenmedin diyorsun abi. Gülmek istiyordum. Ama onu yapacak gibi de gücüm kalmamıştı. Kaçtığımda peşimi bırakmasını sağlayabilirdin.
-Yoongi, lütfen bir şey söyle.
Hayır, söylemeyeceğim abi. Sesimi duymayacaksın. Gözlerimin içine bile bakmana izin vermeyeceğim. Ben sana yalvaran gözlerle bakarken, bana daha çok acı çektirdin. Kırgın ve kızgındım. Ne kadar özlemiş olsam da biraz seninde canın yanmalı abi. Biraz burnun sürtsün değil mi? Başımı iki yana sallamıştım. Beni tanıyorsun abi. İnat ettiğimde asla o kararımdan vazgeçtiremezdin. O yüzden susarak beklemeyi seçmiştin. Biraz dinlenmeliydim. Eğer senin yüzünü görmeye devam edersem olanları hatırlayıp duracaktım. O sırada yanında doktorla Jeongguk girmişti. Şu hastaneden çıkmak istiyordum.
-Uyanmışsınız Yoongi Bey. Nasılsınız? Bir yeriniz ağrıyor mu?
Doktora hafif gülümsemiştim. Yerimden yavaşça doğrularak başımı iki yana salladım. Bir yerim ağrımıyordu. Sadece buradan gitmek istiyordum.
-İyiyim, bir yerim ağrımıyor. Sadece biraz daha uyumak istiyorum.
Arkada bana bakan üçlüye bakmıştım. Hiç birisini anlamıyordum. Benden nefret eden abim bekliyordu. Beni tanımayan adamlarda bekliyordu. Çocuklar mı demeliydim? Benden küçük duruyorlardı. Her neyse banane ki. Taehyung bana gülümsemesiyle bende ona karşılık vermiştim.
