entry no. 20:
ewak ko na rin
kagabi may nakausap ako sa random vc ng iscp server haha. napunta sa topic about sa writer side ko then he asked what was my genre. gagi hindi ko maisip kung bakit naawkward ako nung sinabi kong recently mej dark yung sinusulat ko like suicide and sht. mas lumala yung uneasiness ko nung tinanong niya kung san galing yung inspiration and ako naman tong si tanga na sobrang honest, sinabi ko from firsthand experiences hahaha. feeling ko hindi agad sa kaniya nagprocess kasi may ilang exchange of words kami bago niya sabihing: "pero teka, kung galing sa personal experiences mo yung sinusulat mo, okay ka lang?" HAHAHAHAHA. doon ko narealize na fuck, okay lang ba talaga ako? potek, all this time pala lahat ng ginagawa ko is in order to survive nalang from all my inside battles. and right at this moment, i thought of seeking for professional help na. kahit yung sa suicide prevention hotline since it's free naman yata. kaso iniisip ko palang kung ano yung sasabihin ko, parang naddrain na agad ako kasi paano ko ieexplain yung problema ko kung ako mismo hindi yun maintindihan? err buti nalang talaga navvent ko siya rito every now and then.
ah tapos pala kahapon din yata nangyari yung bigla nalang lumabas sa bibig ko havang nag-uusap kami ng bestfriend ko na: "alam mo ikaw nalang yung kaibigan ko." as in ibang topic yung pinag-uusapan namin tapos bigla akong napahinto then i blurted that out of nowhere hahaha. after non sabay kaming natawa hahaha. kasi seryoso, i can't maintain any form of relationship na. siguro kung hindi ako sobrang kilala ng bestfriend ko, kahit siya nagstart na ring magfade out sa life ko huhu. luckily we're on the same page kasi kahit siya ghinoghost din ako HAHAHAHA. we understand naman each for doing that kasi we already know the proper way of dealing w ourselves—sa paulit-ulit ba naman naming napupunta sa situation na ganon, we surely would know better. alam na namin kung kailan need mag-isolate at kailan need ivent out. i think last month siya nangyari. isang buwan kaming di nag-usap and when we did, isa sa amin umiiyak na HAHAHAHA.
wait fuck i just got a fcking brilliant idea hahaha. what if sa mga suicide prevention hotlines nalang ako magtrabaho in the future? HAHAHAHA yawa sobrang random ko talaga. well, i'll see that once na matry ko na firsthand magcall sa isa sa mga ganong hotlines haha. but for now, i want to disappear. grabe pressure beh. ako na yung problema eh. masyado kasi akong pabigat seryoso. tangina kasi mag-aanak anak pa tapos di naman... err. anws tanginang buhay. ang hirap mabuhay ng wala kang permanent na masasabi mong pamilya. palipat-lipat na ako ng bahay yawa na yan. sobrang draining talaga kapag constatly, need mong suotin yung mask of pakikisama kasi nasa ibang bahay ka. at may katangahan pala akong sasabihin: bulacan is my safe place. manila is where i can grow and have a bright future. laguna is where i escape the people. yan. sa tatlong lugar na yan ako nagpapabalik-balik. nasa laguna ako ngayon kasi sa dalawang unang lugar na nabanggit, problema ko yung kasama sa bahay. ang laki ng problema ko sa tao promise. bakit kasi may mga tao pa sa mundo, err. gusto ko talaga sa manila eh kaso gagawin pa nilang issue kapag imbes na sa kanila ako tumira magddorm ako. kahit ano namang gawin ko ikasasama ng loob nila kaya might as better na umalis nalang doon. i don't need to involve myself to people like them. yes i like studying people but im not in a participative study na i need to interact w my subjects, lemme just be on a distanced level and observe.
haayyy, kung ano ano na nasabi ko, ang ingay pa rin ng utak ko. pano ba sila tatahimik huhu. ang hopeless ko naman, psych major tapos ganito yung mental state. err. tapos sinasabi ko pa sa mga tao na gusto kong maging clinical psychologist to help people tapos ako pala tong need ng tulong yawaaa. sobrang hirap naman ng ganto, sarap mamatai chour. dapat kasi lahat nalang ng tao emotionless para kapag i kilometer per second (km/s sa hindi nakagets hahahaha) wala na silang mafefeel na ket anong remorse deba.
bye.
yours,
mikha
