Kelebek

2.4

Sanki kapalı kaptaki bir uğurböceğiydim.. istesem uçabilirdim. Ama bu cam kaba mahsur edilmiştim. Cama aldanıp sürekli kafasını vursada hala aynı şeyi yapmaya devam eden bir uçan böcekten farkım yoktu. Ordan çıkısın olduğunu bilmeme rağmen cama kafasını vuran hatta kapağı açılsa bile onu bile göremeyecek kadar saf bir böceğe benziyordum aynı...

Kayra ölmüştü...

Onu kurtaramamıştım.

Masallar yalandı. İleride bizi kurtarıcak bir süpermanimiz yoksa neden küçükken bunları dinliyorduk uykuya dalmadan önce o zaman? Çok saçma.

Kayra, hayatımda gördüğüm en cesur insan... Yaşaması,tatması gereken bir hayatı vardı oysaki. Ona daha bisiklet sürmeyi öğretememiştik bile. Aşık olucaktı, yeni yerler keşfedip gezicekti,okuyacaktı. Artık hepsi geride kalmıştı. Artık çok geçti.

Bu Dünyaya bir Kayra gelip geçmişti.

Yolduğum saçlarım ellerimde birikmeye başlamıştı. Kafamın içindeki sesler durmuyordu. Artık kafam çatlayacaktı buz gibi soğuk betona uzanmış sadece duruyordum, düşünüyordum. Kaç saat geçmişti bilmiyorum ama kafamdaki sesleri durduramadığım gibi bedenimide durduramıyordum. Zangır zangır titriyordum. Gözlerimin önünde can vermişti Kayra. Bunu nasıl kaldırabilecektim ki. Hele son söylediği sözler... aklımdan çıkmıyordu. Beynimde yankılanıyordu ağzından çıkan her bir kelime. Artık gözlerimden yaş gelmiyordu bile. Tükenmişti hepsi.

T-TUANAAA!!!

Onun sesini duydum... Az da olsa iyi gelmişti bana yerimden kalkamıyordum. Ayak sesleri yaklaştı ve hemen kollarıyla beni kaldırıp kocaman sardı kollarını bana öyle bir sarıldı ki bana bedeninde titreyen bedenim kayboldu. Daha yeni anlıyordum dişleriminde tıngırdadığını.

Yüzümü iyice boynuna gömdüm elleri koparılmış ve dağılmış saçlarımda gezindi sevdi onları. Okşadı. Öpücükler kondurmaya başladı saçlarıma sanki hiç yoluk mahvolmamış saçlarıma bir sürü öpücük kondurdu.

Tamam, geçti.. geçti. Ben geldim burdayım. Buldum seni. Artık yalnız kalmayacaksın. Bitti hepsi. Bitti.

Ona nasıl söyleyecektim Kayranın öldüğünü? En değer verdiği kişinin öldüğünü ona nasıl söyleyecektim buna nasıl cesaret edebilirdim? Daha ayakta duramıyordum.

B-ben

Tamam şşşşş yorma kendini. Artık beraberiz. Atlatacağız bunu.

Beni kucağına alıp kenarda duran eski tozlu bir koltuğa götürdü ve sakince beni koltuğa bıraktı. Tam önümde durup çömeldi ve titreyen bacaklarımı tutup sakinleştirmeye çalıştı. Sakin sessiz bir ıslık çaldı ağzından ellerini hiç çekmedi onunlayken kendimde güç buluyordum. Onunlayken kendimi toplayabiliyordım. O beni her zaman bir şekilde iyileştirmenin bir yolunu bulabiliyordu.

Çaldığı ıslık bana huzur veriyordu. Gözlerimi açamıyordum bile. Kaç dakika geçti bilmiyorum ama bacaklarımın titremesi durmaya başladı. Ama hala gözlerimi açamıyordum. Ellerini bacaklarımdan çekip yanaklarıma koydu ve sıcak nefesini yüzümde hissettim. Alnını alnıma yasladı.

Hadi güzelim. Aç evreni içinde barındıran o güzel siyah incilerini...

Sesi sanki bir şarkının en güzel yerindeki bir melodisiymiş gibiydi.

Usulca gözlerimi araladım. Ve onun o muhteşem yüzüyle karşılaştım. İlk onu görmek beni rahatlattı.

Daha iyi misin?

Evet daha iyiyim. Si- siz nasıl buldunuz burayı?

Boşver şimdi onu. Bulduk ya önemli olan o. Biliyor musun Tuana bu halde bile çok güzelsin.