-Abi, aile kurgusudur.-
Yağmurlu bir gece de annesinin ölümü ile onu sevmeyen babası tarafından sokağa atılan 8 yaşında ki Galaksi'nin hikayesini okuyacağız. Daha annesinin ölümünü sindiremeyen Galaksi sokağa bırakılmanın verdiği acı, onu küçük bir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
YAZAR'IN AĞZINDAN
Gök gürledi, bir daha ve bir daha. Yağmur şiddet ile yağmaya başladı. İlk önce zikzak şeklinde ışık gözüktü, sonra gökyüzünü sarsan şiddetli ses. Küçük bir kız vardı. Şiddetli seslerden korkan ve karanlıktan korkan. Yanında ise annesinin cansız bedeni vardı. Yüksek sesi işitti. Gözlerini yavaşça araladı.
İlk önce derin nefesler almaya başladı. Karanlık ve yüksek sesler, iki korktuğu şey bir arada olunca korkusu daha da artıyordu. Gözlerini annesine çevirdi. Genelde böyle durumlarda annesini uyandırır, annesi de onun uyuması için şarkı söylerdi.
"Anne." pürüzlü sesi ile seslendi. Annesi uyanmadığında eli ile dürttü. Doğruldu. Annesinin çok yorgun ve uykusunun olduğunu düşündüğü için fazla zorlamadı.
Ayağa kalktı ve kapıya ilerleyerek kapı kulpunu yavaşça aşağıya indirdi. Kapıyı yavaşça açtığında bedenini odanın dışına attı ve kapıyı aynı yavaşlık ve sakinlikle kapattı. Salona ilerleyip babasının odasına geldiğinde kapıyı yavaşça açıp içeriye geçti.
Babasının yanına seri adımlar ile ilerleyip yanı başına geldi. "Baba?" diye sordu fısıltılı bir ses tonu ile. "Hım?" dedi babası uyku mahmuru sesi ile. Gece geç saate kadar uyumamıştı.
"Baba yanında uyuyabilir miyim?" dedi. Babası rahatsız olmasın diye hala fısıltılı bir ses tonu ile konuşuyordu. "gel." dedi ve yorganı açmayıp kendisinin girmesini bekledi adam. Küçük kız gülümseyip hemen yorganı açtı ve yavaş bir şekilde girdi.
Yer yatağı tek kişilik olduğu için ikisi sığmıyorlardı. O yüzden Galaksi hemen yana kaydı. Gözlerini kapattı ve uyumayı denedi.
O yağmurlu gecede ise dışarıda bazı kişilerin kıyameti kopuyordu. Bazılarının ise bayramı oluyordu. Bazı hayatlar dünyaya gözlerini açarken bazı hayatlar dünyaya gözlerini yumuyordu.
Hayat öyle değil mi?
Bir gün senin olurken ikinci gün sana oluyordu. Birgün mutlu iken ikinci gün mutsuz, üzgün, tek başına olmuyor mu insan? O evde cansız bir beden vardı kimsenin haberi olmadan ölen bir beden. Bazı hayatlar herkesin bildiği ve ya bilebileceği şekilde ölürken bazı hayatlar sessiz kimsenin bilmediği yalnız bir şekilde ölüyordu.
Hayat bazı insanlara sessizliği verirken bazı insanlara gürültüyü veriyordu. Bazı insanlara mutluluğu, eğlenceyi verirken bazı insanlara mutsuzluğu, yalnızlığı veriyordu.
Hayat acımıyordu ama seviyordu bizi..
Dışarıda hala yıldırım çarpıp, gök gürlerken şiddetli bir şekilde yağan yağmur pencerenin camına çarpıyordu. Etraf sessizdi ve küçük kız hala uyuyamıyordu. Babasının yanında huzurlu hissetmiyordu. Sahi hangi insan onunla gülmediği, onunla eğlenmediği, onunla ağlamadığı insan ile nasıl huzurlu hissetsin ki?
