Achievement Of Yesterday [COMPLETED]

07

07

Saktong three in the afternoon ay natapos lahat ng subject namin. Naiwan ako kasama si Heewon sa loob ng silid aralan namin. Inaayos ko ang mga gamit ko according to there code and uses. I saw in the side of my eyes that he's busy in reading his book. Itinaas ko ang zipper pasara at tumayo na. Kasabay naman ng pagsara niya sa kanyang libro. 

Hindi ko natuloy ang pagtakas ko dahil nakaharang na siya sa daanan ko. Humigpit ang paghawak ko sa strap ng aking folding bag. Inilahad niya ang kanyang kamay sa akin. "Can I borrow your phone?" I stared at him. 

"You forgot your phone?" I asked and he nodded. Kahit nagdududa ako ay pinahiram ko pa rin sa kanya. Kung hindi lang niya ako binigyan ng pagkain kanina baka sinusungitan ko ulit siya ngayon.

Ilang segundo lang niya hawak ang phone ko at agad din itong binalik sa akin. I saw he grinded before he left me but I just shakin my shoulder. Ibinalik ko ang phone sa aking bulsa at naglalakad papunta sa area kung saan naghihintay si Manong.

Hindi ko alam ang mararamdaman ko, Dad is here again to join our dinner. I just can't help but to feel small again whenever he's here. His presence makes me unconscious. I guess I had no chance to escape from the action that I have done. 

We silently eating. Kaming tatlo sa mahaba at malaking lamesa. Magkakahiwalay ng malalaking distansya. Huminto ako sa pagkain at napalingon sa mga upuan na puno ng espasyo. Why would I feel lonely if this life is we used to be?

Marahan akong bumuga ng hangin at sumubo muli ng pagkain. Kahit tingin ay hindi ako mabigyan ni Dad. I sadly smiled. Hindi ko napansin na nakita iyon ni mommy na nasa harap ko. Binaba ko ang aking tingin sa aking pagkain. I lost my appetite to eat my food. 

Handa na sana akong tumayo upang pumunta sa aking kwarto ng marinig ang boses ni dad. "You know the daughter of Mrs Diaz? She's the new president of your past school. She's good in handling it. The dean is started admiring her," he said using his cold voice. Mas nawalan ako ng gana dahil sa aking narinig. Ibinaba ko ang hawak kong kutsara at tinidor. "You choose to give up the spot that everyone desires, how good decision. Until now I still can't move on with that. The daughter that they know as mine is a full of shame––"

"Carl!" mom raised her voice. Nahugot ko ang aking hininga. Ibinaba ko ang dalawa kong kamay mula sa lamesa. I hide my hands that starting to shaking. 

Dad did not stop even when Mom warned him. He looked at me intensely. "Always remember it. You're not my daughter! I had no daughter full of flaws and failures!" After he said those words he stood up and walked out. 

Nalukot ang pajama na suot ko dahil sa mahigpit na pagkakakapit ko. "Jixie…" she's calling my name. Tumayo ako at umakyat sa hagdanan. Nakasalubong ko ang ibang katulong na malungkot na nakatingin sa akin. Nilagpasan ko sila hanggang sa marating ko ang aking kwarto. Padabog kong isinara ang pintuan at nanghihina na sumandal dito. 

"I hope your not my father too…" I bit my lower lips for not to cry. Pero kahit anong gawin ko hindi nakatakas ang pamumuo ng luha sa aking mata. I swallow hard.

Hanggang sa nawalan na ako ng lakas. Nakaupo na ako at ngayo'y nakayakap sa aking sarili. Walang kakampi, iisa lang. Isang malakas na sigaw ang pinakawalan ko. Napa hagulgol ako. He will never accept my whole me just my good side! He will never can't understand me! He's my father but he treat me differently, he's not a good father. He will never be. 

Hanggang sa pagtulog hindi pa rin tumitigil ang aking pagluha. I tightly hugged my pig pillow. Nilubog ko ang mukha ko doon. I did everything but my anxiety never left me! Anxiety attack always greeted me at night. All my strength gone in just words that came to my father's mouth.