10

3 3 0
                                    

10

I was peacefully walking in the street outside of our campus. Nakasuot ako ng white shirt and rubber shoes. Umaambon, basa ang kalsada. I really can't understand myself why am I doing here, walking alone under rain. Hinayaan kong mabasa ako ng maliliit na butil ng tubig na nagmula sa itaas.

I suddenly stopped when I heard a footprint following me. Tumabi siya sa akin at sinabayan ako sa paglalakad. "What are you doing here? I need my privacy," I coldy said.

He didn't listen, he still followed me. "I can't stand seeing you walking alone," he whispered. I tried to ignore him but I couldn't.

I'm looking at him right now. "Kung naawa ka sa akin, then go. I don't need you," kompronta ko.

He's staring at me. Gumalaw ang panga niya. I looked away from his stares. "Why aren't you looking at me? Did you feel uncomfortable?" sunod-sunod na tanong niya.

"I'm uncomfortable every time I stare at you," pagtatapat ko. When we started to get close, I couldn't stand to stare at him. I find it forbidden.

He remained silent but I saw a small line of smile in his lips. I shrugged and walk away. Ramdam ko ang presence niya na nasa likod ko. Naging mabagal ang paglakad ko ng maramdaman ko ang kakaibang pagpintig ng puso ko. Bumigat ang bawat hakbang ko habang nakatanaw sa lalaki na may kasamang babae at naghahalikan.

Dahan-dahan pumihit paharap ang mukha ng lalaki at doon tumigil ang mundo ko. My own father is with his mistress. He's smiling at the women and they walk together inside the restaurant. Napatitig ako ng matagal sa window glass na kakasara lang.

Why? Do we deserve to be betrayed? Is it enough for me and Mom isn't enough for him? So why did he have another woman!

Bumigat ang bawat paghinga ko. Nanlalabo ang mga mata ko. Hindi ko na makita ang paligid. I feel lost. Why do I need to witness my father with someone else?

Umangat ang mukha ko na puno ng luha kay Heewon. Pinatong niya ang suot niyang jacket sa aking ulo. Patuloy pa rin ako sa pag iyak. Hindi ko namalayan na sumandal ang noo ko sa kanyang dibdib. He's just standing and whispering a good things but my mind is stuck for what I saw.

My legs are trembling. He immediately held both of my elbows and hugged me tight. Wala na sa akin kung may makakita kung paano ako umiyak. I just need is let my emotion.

"Shh... it's okay. I'm not leaving you." Nang kumalma na ako saka lang ako humiwalay sa kanya. Hindi ako makatingin sa kanya knowing that I cried in his shoulder. Namamaga na ang mata ko kakaiyak and I don't want him to saw it.

"You don't need to hide your face. Because seeing you is ethereal." Tinakpan ko ng bahagya anh mukha ko gamit ang jacket niya na nakapatong sa akin ulo. Sumilip ako sa butas but he caught me.

"Why did I let myself cry in front of you?" pabulong kong tanong. I lost my strength to speak too much. My mind is still processing everything that happened.

He slightly laughed. "Because you feel comfortable to me?" patanong niyang sagot.

Hindi ako naka sagot. Napatitig ako sa kawalan. How can I go home without crying? Just seeing my father's face made me cry.

Napatitig ako sa kamay niya na may panyo. Kinuha ko ito. Pinunas ko ito sa aking luha. "T-Thank you..." huminga ako ng malalim at magaan na bumuga. Umangat ang ulo ko sa kalangitan. Kakatapos lang ng ulan, napatingin ako sa gilid ng mga bundok. Kita ko ang paglitaw ng bahaghari doon.

Tumagal ang pagtitig ko roon hanggang sa napansin niya iyon. "You know what's the meaning of rainbow?" wala sa sariling napatingin sa kanya. He's looking at it. "Sa bawat problemang dumating lilitaw pa rin ang magandang nangyari, not everything is end up to be tragic, sometimes it became happy ending like the glowing every color of the rainbow."

Achievement Of Yesterday [COMPLETED]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon