The Haunt

Chapter 15

CHAPTER 15

"Mr Park, a-ano 'tong lubid na nasa ilalim ng kama mo?"

"W-What ..."

"M-Mr Park, did you?"

"Binigay niya sa akin."

"Niya? Si Baekhyun ba 'to?"

"O-Oo, pero ayoko. Ayoko! Ayoko pang mamatay! He tried to kill me again! With that fucking rope!"

"P-Pero may mga guardya sa labas, hindi makakapasok ang kung sinong tao--"

"He's not a human! He's a fucking ghost! Lumulusot sa bawat pader at tinatakot ako! Niyaya akong magpakamatay!"

"N-No ... Bakit ngayon mo lang sinabi ang tungkol sa lubid na 'to?"

"Kasi ayaw kong malaman niyo. Doktor kita at ayaw kong malaman mo, kasi hindi mo na naman ako papalabasin sa putanginang kwartong 'to! I want to be free! Pero paano?! Lagi nalang siyang pumaparito! Lagi akong ginugulo kahit nagiging maayos na ako! And worst, wala akong magawa! Wala akong magawa kasi ni pagtingin ko sa mukha niya ay iniiwasan ko. Ayoko siyang makita! Ayoko si Byun Baekhyun!"

Muling gumising sa akin ang mga kalabog galing sa itaas ng kisame. I tried to keep quiet as possible, pero palakas nang palakas ang pagkalabog nito. Tahimik lang akong nakatitig sa itaas habang nagdadasal na sana makatulog na ako kaagad.

Hindi ko na kaya. Paulit ulit nalang.

'Yung lubid.

Takot na takot ako sa panaginip ko. Para bang kada galaw ko ay katumbas doon ay ang mga tingin ni Baekhyun. My lips were trembling cold, the digital clock screams the same time again. Nakatago na ako sa ilalim ng makapal na kumot pero pumapasok at yumayakap parin sa akin ang malamig na hangin gawa ng malakas na ulan sa labas.

I gulped upon hearing more and more strange noises above my room. May nagwawala sa taas? Pero hindi. Dahil mismo sa kabilang kwarto ay malakas ang kalampag ng dingding.

Paulit ulit ang kalampag na halos mabingi na ako.

Hindi ko na nakayanan ang ingay, I didn't mind the cold weather embracing my bare skin, umalis ako sa ilalim ng kumot at bumaba sa kama ko.

I froze.

May naramdaman akong malamig na bagay sa aking paa. I leaned down to get it, at tsaka ko lang napansing sobrang nipis ng bagay na ito. Hindi ko halos makita kung sino ang nasa litratong hawak ko. I immediately found the moonlight rayed near my bed.

Naliwanagan ang litrato at nakita ko ang isang masayang ngiti ni Byun Baekhyun habang may hawak na puting stuff toy na may malaking itim na mata, the stuff toy wore a red ribbon and it was damn familiar to me. Kasama ni Byun Baekhyun ang lalaking may malaking ngiti rin habang nakaakbay sa kanya---ako.

Halos manlumo ako sa hawak kong litrato. This explains it all, totoo 'yung mga panaginip ko.

Nangyari na noon. Nangyari na ang mga pag iyak ni Byun Baekhyun. I thought it was just a creepy nightmare that haunts me every night but it was---my memory.

Sobrang sigla ng mga ngiti namin ni Byun Baekhyun, parang totoo at walang pag-aalinlangang pagmamahal.

Napasinghap ako.

Stupid. This is stupid.

Bumukas ang pinto ng kwarto ko at agad na pumasok 'yong nakaputing babae, bakas sa mukha niya ang pagkabigla nang makita akong nakatayo at may hawak na litrato. Pero nagtaka ako dahil wala siyang bitbit na tray--that was the least thing I know she have.

"M-Mr Park? You should be resting." Untag niya at kinuha ang hawak kong litrato. Tinignan niya ito at bumakas sa mukha niya ang inis at pumaibabaw ang ngisi.

Fuck, what's with that grin?!

"Where's my medicines?"

"Your not taking all of them tonight." Sabi niya at pinabalik ako sa kama ko. "Madidischarge ka na bukas. Back to your old self."

Finally.

I can finally get rid of this hell of a room.

"You stayed here in a long period of time. Mabuti narin 'yung makalabas ka." She says.

Tumango ako at binalot ang sarili ko ng kumot.

"Miss, may nagwawild ba sa itaas? O, sa kabilang kwarto? Nakarinig kasi ako ng kalabog kanina."

Pero noon pa man ay nakarinig na ako ng kalabog. It's just that, ibang iba ngayon kasi may halong galit at mumuntik hikbi.

Umiling siya. "Don't mind anything tonight, as long as your going home tomorrow ..."

Tumango tango ako at pilit na pinikit ang mga mata, I heard a sigh and when I opened my eyes. Hindi na 'yung babaeng nakaputi ang nakikita ko.

Pumikit ako ulit. "Fuck, Byun Baekhyun, go away."

Kinilabutan ako dahil sa sobrang lapit niya sa akin, nasa pwesto siya ng babaeng nakaputi na kanina lang ay kausap ko. May sinasabi siyang dinig na dinig ko dahil sobrang lapit niya sa tenga ko.

"Look at me ..." Malamig ang kanyang boses.

I heard my heart pound--beats getting faster as if it wants to get rid off my ribcage. I pressed my lips and closed my eyes tightly. No Byun Baekhyun, there's no way I will spare a look.

"Stop escaping the reality, Chanyeol. Stop denying me. Stop pretending as if you have nothing to do with my death."

May naramdaman akong malamig na kamay ang humawak sa mukha ko, papunta sa mata ko at pilit itong pinapadilat. Shit shit shit.

"Y-You killed yourself. Wala akong kasalanan."

Nang tuluyan niyang nabuksan ang mata ko ay naaninag ko ang nag aalalang mukha ng babaeng nakaputi habang nakatingin sa akin. Nawala ang kaba ko at napaupo sa kama. She eventually asked me what happened.

"B-Bakit nandito siya?"

Biglang bumukas ang pinto kaya sabay kaming napalingon doon. The light from a flashlight blinded me, at saka ko nalang nalamang pumasok ang isang guard sa kwarto ko. Nilingon ko ang babaeng nasa gilid ko at napagtantong wala na akong ibang kasama doon.

"F-Fuck ..."

"Mr Park? Okay lang po kayo? Nagshut down po kasi ang electricity at baka napano na kayo kasi walang aircon." Sabi niya habang inuusisa ako.

I stared at the empty space beside me, ilang ulit akong napalunok at nagsitindigan na ang balahibo ko sa katawan.

"H-Hindi ..."

"Ano pong hindi?" Napakamot siya ng ulo. "Malamig naman po kaya no need ang aircon. Okay lang po kayo sa hangin?"

Umiling ako ng paulit ulit at pinagmasdan ang isang bagay na katabi ko sa kama. Ang bagay'ng maaaring iniwan ng babaeng nakaputi. Kinuha ko ito at napagtantong mahaba ito, even the guard flashed his flashlight to see the clear view of the thing I am holding.

A torn rope.

Napanganga ang guard. "Saan nanggaling 'to? Naku, bawal 'to sa inyo, ah?" Singhal niya sa akin na hindi ko pinansin dahil bigla na lamang may dumaan sa nakabukas kong pintuan at matalim ang titig na binibigay sa akin.

"Go kill yourself, Chanyeol." The lady in white mouthed.