ကံကြမ္မာဖန်တတ်ပါ့လေ Book 2 [mm trans]

အခန်း (331)

အခန်း (၃၃၁)

သူ့ဆရာတွေက ဘယ်လောက်ထိ ရက်စက်တယ်ဆိုတာကို  မင်းသိရဲ့လား

 

 

မြောက်ပင်လယ် ခွန်မျိုးနွယ်၏ ပိုင်နက်ဖြစ်သော အသူရာချောက်နက်၌…

ထိုနေရာတစ်ခုလုံးတွင် နေရောင် လုံးဝ မရောက်သော ချောက်နက်ကြီးများ ရှိသည်။ မဟာလေဟာနယ် ခွန်မျိုးနွယ်က ထိုနေရာတွင် နေထိုင်ပြီး မိုင်ပေါင်းသောင်းချီ ကျယ်ဝန်းသော နေရာတစ်လျှောက်ကို အုပ်ချုပ်ထားသည်။

မြောက်ပင်လယ်တွင် မဟာလေဟာနယ် ခွန်မျိုးနွယ်၏ ရာထူးက နဂါးနက်ကျွန်းနှင့် အတူတူလောက် ဖြစ်၏။ အရှေ့ပိုင်းလွင်ပြင်ရှိ ထိပ်သီး အထွတ်အမြတ်မြေနှင့် တန်းတူဖြစ်သည်ဟုပင် သတ်မှတ်နိုင်သည်။

“ အဖေ … ကျွန်တော် အရမ်းကို နာကျင်နေရပြီ။ ဘာလို့ အားလုံးက ဒီလိုမျိုး အဆုံးသတ်သွားရတာလဲ။ ကျွန်တော်ကို သေခွင့်သာ ပေးလိုက်ပါတော့။

ခွန်ပန်တာအို … ခွန်ပန်တာအို … အဲဒါက ကျွန်တော်ရဲ့ မျက်စိရှေ့လေးမှာတင် ရှိခဲ့ပေမဲ့ …  ကျွန်တော် နောက်ကျသွားခဲ့တယ်။ ကျောက်စိမ်းတောင်စွန်းရဲ့ စွမ်းအားကို အကုန်သုံးလိုက်ပြီးတော့တောင် ဘာမှရမလာခဲ့ဘူး။ အရမ်းကို ခက်ခဲခဲ့တယ်။ အရမ်းကို ခက်ခဲခဲ့တာပါ”

ဆယ်ပေအရှည်ရှိသော ငါးကန်ကြီးထဲတွင် ပုံရိပ်တစ်ခု ပေါ်နေသည်။

ထိုအရာက အရွယ်ရောက်ပြီးသား လူတစ်ယောက်၏ အရွယ်အစားရှိပြီး ငါးနက်ကြေးခွံများဖြင့် ဖုံးအုပ်ထားသည်။ သို့သော် ငါးခေါင်း ရှိရမည့်အစား ငှက်တစ်ကောင်၏ ဦးခေါင်းကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။

မျက်ရည်များ စီးကျလာပြီး ကန်ထဲရှိ ဝိညာဉ်ရေစင်နှင့် ပေါင်းစပ်သွားလေသည်။

အနက်ရောင် ဝတ်ရုံကို ဝတ်ဆင်ထားသည့် ဂုဏ်သရေရှိပုံပေါ်သော လူလတ်ပိုင်း အမျိုးသားတစ်ယောက်က ငါးကန်ကြီး ရှေ့တွင် ရပ်နေပြီး တစ်ကိုယ်လုံးမှ ဖျော့တော့သော အလင်းရောင်ကို ထုတ်လွှတ်နေသည်။