Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kime güvenmem gerektiğini bilmiyordum. Dün bana yardım edenler bugün beni sırtımdan bıçaklıyordu. Ve bunu yapanlara ben de dahildim. Dün yardım ettiğim kişileri bugün sırtından bıçaklıyordum. Etrafımdaki insanların hayatları sadece buydu.
İhanet...
Onlar gibi yüzsüz olmak istemiyordum. Sanki hiçbir şey olmamış gibi davranmak, rol yapmak istemiyordum. Beni buna etrafımdaki topluluk zorlamıştı. Bense değişmek istiyordum. Huzur, sakinlik dolu bir hayat yaşamak istiyordum, ihanet dolu değil!
Düşüncelerimi bir kenara bırakıp telefonumu elime aldım. Hala Taehyung'tan bir haber olmadığına göre Jimin ona gerçekleri anlatmamıştı. Bin kere aramama rağmem Jimin telefonumu açmasada yine şansımı denemeye karar verdim.
Arama devam ederken umudum azalıyordu. Birden telefonu açmasıyla şaşırsamda dikkatimi ona verdim.
"Yine niye aradın Lalisa?" "Anlattın mı ona?" "Kime, neyi anlatmışım Lalisa?" "Salak gibi konuşma Jimin. Taehyung'a anlattın mı?" "Hayır." "Bana doğruyu söyle. Öldürürüm seni." "Kendine gel Lalisa. Kiminle konuştuğunun farkına var. Ayrıca doğruyu söylüyorum. Anlatmadım. Anlatmayacağım." "Eğer ona tek kelime edersen duyarım. Duyarsam seni mahvederim Jimin." "Sen ne ara bu kadar tehlikeli oldun Lalisa?"
Sorduğu soruyla yine saçmalamaya başlayacağını bildiğim için telefonu kapattım. Beni Taehyung'a anlatmadığına az da olsa ikna etmeyi başarmıştı ama yinede şüpeliydim.
Adımı seslenmesiyle telefonumu kapatıp bakışlarımı kuzenim Lily'e çevirmiştim. "Lalisa." "Ne oldu Lily?" "Telefonuna daldın. Bir şey mi oldu?" "Yok, yok bir şey. Bu arada benim artık kalkmam gerek. Sana iyi günler." "A-ama-"
Konuşmasına izin vermeden çantamı alıp ayağa kalkmıştım. Sahte bir gülümsemeden sonra mekandan çıkıp arabama atlamıştım. Planım için adım atmıştım ama ne yapacağımı bilmiyordum. Ne yapacaktım?
Bekleyecektim.
İhalenin olmasına üç gün vardı. Aslında yapmam gerekeni yapmıştım. Rakip firmayla konuşup Kim ailesinin kuyusunu kazmıştım. Sadece beklemem gerekirdi. İhtiyacım olan tek şey üç gün içinde Jimin'in susmasını sağlamaktı.
Bunu yapmamımda tek yolu onu tehtit etmekti, bunu zaten yapıyordum.
3 gün sonra:
Heyecandan kalbim sıkışıyordu. Artık odada kaç tur attığımı bile bilmiyordum. Çaresizce babamın şirketdeki çalışma odasında ihaleden haber bekliyordum. Bir taraftan istediğim gibi geçmesini umud ederken bir taraftan da Kim ailesinin şirketinin düşüşe geçmesinden babamın nasıl etkileneceğini düşünüyordum. Zarara uğrayacağı belliydi fakat bu zararı telafi etmek için ben elimden geleni yapacaktım. En azından bir süre harcamalarımı durdurabilirdim.
Sinirle yerime oturdum. Şu an kalbimde o kadar fazla duygu barındırıyordum ki kalbim duracak gibi hissediyordum. Nefret, intikam isteği, sinir, öfke. Hepisi kalbimi hatta beynimi ele geçirmişti.
Daha fazla oturmaya katlanamayıp ayağa kalktım. Kalktığım gibi dışardan gelen bağırma seslerini duydum. Kim bağırıyordu? Odadan çıkıp en alt kata indiğimde onu görmemle şok olmuştum.
Kim Taehyung...
"Lalisa, buraya gel çabuk. Jimin anlattı her şeyi." Merdivenlerden inip görüş alanına girdiğimde beni farketmiş olacakki üzerime gelmeye çalıştı. Tabiiki karşısında duran güvenlik görevlileri ve çalışanlar ona engel oluyordu. Babam iyiki onları işe almıştı.
"Sen yaptın. Jimin anlattı her şeyi."
Aramızda bir duvar gibi dizilen çalışanlara rağmen onu görebiliyordum. Öfkeden gözü dönmüştü. Ne de olsa önce sevgilisini ve sosyetedeki değerini kaybetmesine, şimdi de aile şirketlerinin hisselerinin düşmesine neden olmuştum.
"Evet, evet ben yaptım. Pişman değilim Taehyung. Daha beterini yapacağım." "Yapamayacaksın. Artık hayatıma burnunu sokmana izin vermeyeceğim."
Sinsice gülerek yanından geçip gitmiştim. Şirketten çıkıp arabama bindiğimde hatırladığım şeyle sinirlerim bozulmuştu. Jimin aptalı Taehyung'a her şeyi anlatmıştı. Bunun bedelini ödeyecekti. Telefonumu elime alıp ona bir mesaj attım. 'Kendi ellerinle kendini mahvecek kadar aptal olduğunu bilmiyordum Jimin. Taehyung'a her şeyi anlatmanın bedelini ağır ödeyeceksin.'
Telefonu çantama atıp koltuğa yaslandım.Arabayı çalıştırmaya başladığımda onun da kendi arabasına bindiğini farkettim. Beni takip mi edecekti?
Beni takip edip etmediğini anlamak için arabayı onun asla gitmeyeceği bir yere sürdüm. Kendi gizli mekanıma. Oraya böyle sesleniyordum ama artık gizli sayılmazdı. Etrafımdaki çoğu kişi oraya sık-sık gittiğimi biliyordu.
Yirmi dakikalık yolda ne zaman aynadan ona baksam hala arkamdaydı. Manyak. Cidden beni takip ediyordu. İtiraf etmek gerekirse kendimden hiç beklemeyeceğim bir şekilde korkuyordum. Sinirden gözü dönmüş Taehyung'un ne yapabileceğini en iyi ben biliyordum. O sinirden bir insanı öldürebilirdi.
Arabayı durdurduğumda o da durmuştu. Korkuyordum. Arabadan inmekten korkuyordum. Etrafımızın ormanla çevrili olduğu ıssız bir yerde bana her şey yapabilirdi. Ama korkumu ona göstermeyecektim. Güçlü biriydim ve gücümün nelere yettiğini bugün bir kez daha ona kanıtlamıştım. Ona korkumu değil gücümü gösterecektim.
Kendi kendime yaptığım küçük bir motivasyon konuşmasının ardından kapıyı açıp arabadan inmiştim. Yavaş adımlarla arabasının önüne doğru yürüyüp inmedini bekledim. Kapısını açıp indiği arabanın anahtarını cebine koyduğunda neredeyse aramızda bir metre kalacak kadar bana yaklaştı.
Etrafımızda kimsenin olmadığı, sakin bir yerdeydik. Şu an durumumuza müdahele edecek kimse yoktu. Rahattık. İtiraf etmemiz gereken şeyleri rahatca söyleyebilir, uzun zamandır beynimizi ele geçiren soruları kimseden çekinmeden sorabilirdik. Aslında şimdi ikimizin de uzun zamandır istediği, fakat çevremiz yüzünden elde edemediği yüzleşme zamanımızdı.
Hem geçmişimizle hem de kalbimizle yüzleşecektik.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
