Konuyu değiştirmek istiyordum. Bu yüzden müziğin iyi geleceğini düşündüm. "Müzik açar mısın?" dedim. Cevap vermeden hemen açtı.
Beyonce -Haunted açılmıştı. Oha, degiştirme. Dur.
Ya çok yakışıklı. Söylediği gibi bencede ona yani aşık olurlar. Ama ben yüzünü görmeden sevmiştim. Bence onlardan farklıyım diye düşünüyorum.
Ona soracağım çok soru vardı.
"Neden bana yardım ettin?" diye başladım. "Yardıma ihtiyacın vardı." dedi. Doğruydu. İkinci soruya geçtim. " Beni gerçekten tanıyormusun? Yoksa o da mı yalan?" dedim. "Babam için tanımak zorunda kalmıştım." dedi, zorunda olduğu için hm. En önemli soruya geldim. "Neden kandırdın? Niye benimle oynadın?" diye bağırdım. Ögrenmem gerekiyordu. Ağlıyor muydum ben, hayır.. sırası değil.
Ben susunca hemen araba durdu.
"Çok konuşuyorsun" dedi ciddiliğini koruyarak. "Bunu öğrenmek istiyorum" dediğimde ilk defa gözümün içine bakmıştı. İlk defa gözlerimize bakıyorduk. "Öğrenemiyeceksin" dediğinde ısrar etmek istemedim. Arabayı tekrar çalıştırmasını bekledim. Ancak hala duruyordu. Zaten çalıştırsa nereye gidecektik ki. "Noldu" diye sordum. Düşündü ve "Bence seni evine götüriyim ben" dedi. Hayır olmazdı. Babamın evide olmaz. Bir süre ailemi görmek istemiyordum. "Ben, başka yerde kalacağım." dedim ne diyeceğini düşünmeden. "Neresi" dediğinde sıçtım. Ne diyecektim. "Iıı.. bence sen beni sahilde bırak." dedim. Yine gözümün içine bakıyordu. "Eve gitmek istemiyorsun" dedi. Anlamıştı. Yada fazla belli ettim. "Galiba" dedim emin degil gibi. Ama emindim. Gitmicektim. "Peki" deyip arabayı çalıştırdı. Nereye lan. Söyleseydin.
Neyse sen söylemeyi geçte bi gül. Belki gülse mutlu olurum. Nasıl gülümsetebilirdim. Nasıl mutlu edebilirdim. "Kafeye veya bowling falan" dedim, fazla gülüyordum. "Tek başına sıkılmazmısın" dediğinde gülümsemiyordum. Gülümseyemiyordum. "Sen gidicek misin?" diye sordum masumca. "İşim var." dedi. Tabi canım, işin vardır. Siyahın çocugusun sonuçta öyle söyleyenlerin yanına gitmelisin. Yani sabah akşam konuştuğun kişiyle zaman geçirme.
"İndir beni" dedim, sinirlendiğimi belli etmiştim. "Burada olmaz, söyle nereye, hangi arkadaşına" dediğinde biricik tek İstanbul'da ki arkadaşım aklıma geldi. Bir gün ariyim onuda. "Arkadaşım falan yok, indir işte" dedim. Ne bok yiyeceğimi bilmiyordum nerede kalıcaktım. Kimseyi tanımıyordum. "Eve git" dedi. Bu muydu.
"Gidemem anla. Emin ol annem ablamı kovduğu gibi benide kovucak bırak kovmadan gidiyim. Kovduğu halde ablamın geri dönüp annemle telefon karıştırma planı yapması ayrı. Gidemem!" Son cümleyi daha kısık söylemiştim.
"Peki.." dedi. Sadece peki. Sadece.
"Nereye" dedim gözüne bakarak.
Annem neymiş ne ara oldu bunlar. Bu aralar çok ağlıyordum niye. Annem çok değişti,
Şehir değiştirsem. Kayseriyede gitmek istemem. Yeni ev belki bir iş bulurum.
İşi burada hemen bulmalıydım, evi napıcaktım.
"Bana gidiyoruz. Sadece bu akşam, ailenle anlaş yarın geri getiricem"
Nasılsınız? Yorumlayınn. Ve 1000 okuyucığa ulaşıyoruzzz;) sizi seviyorum. Yorum atın nolr merak ediyorum fikirlerinizi...
