ღიმილის უკან დამალული ცრემლები

თავი 5

 გუშინ საღამო სიზმარი მეგონა.(მგონი შეამჩნიეთ, რაც საბა გამოჩნდა ჩემს ცხოვრებაში სულ სიზმარში ვარ?) საბას დამშვიდობების შემდეგ ოთახში ავდივარ, დღეს ნამდვილადს დამღლელი დღე იყო, ამიტომაც ჩემს თავს უფლებას ვაძლევ დავიძინო და სიზმრებს მივცე ჩემი თავი. ასეც ხდება... მაგრამ ეს სიზმარი არ იყო საბაზე. ეს ჩემზე და ჩემს ბავშობაზე იყო (დაახლოები 7 წლიდან 15 წლამდე) რაღაც მომენტებით შემდგარი სიუჟეტი. რომელიც მოიცავდა ყოველივე ჩემს გულისტკენა. ყველაზე მეტად იმან მატკინა გული რომ ოჯახი იყო მიზეზი განსაკუთრებით დედა. არა... არა ეს იმას არ ნიშნავს რომ მე არაფერი გამიკიეთებია და რომელიმე მომენტი ჩემს გამო არ მომხდარა. ეს არ იქნება სიმართლე, ხო ზოგჯერ ჩემი ბრალი იყო... ახლა მიზეზს იკითხავთ რატომ ვჩხუბობდით, ჩემს გამოო ოღონდ ეს დედასთვის რომ გეკითხათ. ის ამბობა ჩემი პრობლება ჩემი ემოციები იყო, ეს რაც განსხვავებული მქონდა, განსხვავებული ემოციებით და შეხედულებებით. ის სულ მიმეორებდა შენთვის კარგი მინდაო, შენ ასეთი არ ხარ კარგიო! მიმეორებდა მაგრამ მან რა იცოდა, მერე რა რო დედაჩემი იყო ის არასდროს მომქცევია დედასავით, არასდროს მოსულა კითხვით რიგირ ხარ ან რამე ხომ არ გჭერდებაო, არა სულ საყვედურები და პრეტენზიები!  რამაც სასტიკად დამღალა. სულ ბოლო ადგილზე და  მეორე ხარისხოვან ადამიანად  ყოფნამ. ეს მე მახრჩობდა, მაგრამ რას ვაკეთებდი. ვტიროდი, ვტიროდი და ამით ვინახავდი ჩემს გრძნონს. ეს იმდენად რთული იყო და არის, სიტყვებით აღწერა ძალიან მიჭირს. ეს სიზმარი კოშმარად მექცევა, უცებ ვინაცვლებ ადგილას სადაც წვიმს, ეს ხომ ჩემი ცრემლებია, ჩემი ყოველი დაღვრილი ცრემლის და ვისგამო?  უცებ მეღვიძება, ცრემლები თვავისით მოდიოდა მე მათ მივეცი ნება თავის გზაზე წასულიყვნენ და ეს ჩემი სახე იყო.  საათს შევხედე 6:38 აჩვენებდა, ფარდა გადავწიე, მზე უკვე ამოსულიყო. მზის დანახვამ გამახალისა ცოტა, 11მდე უნევერსიტეტში არანაირი საქმე არ მქონდა ამიტომაც, ჩემი საყვარელი საქმის გაკეთება გადავწყიტე. ფანჯრის რაფაზე ავედი, მუსიკა ჩავრთე, ყურსასმენები გავიკეთე და ხედის ცქერა დავიწყე. ყოველთვის მშველოდა ეს მეგონა მუსიკას ჩემი ესმოდა, ის მელაპრაკებოდა, მისმენდა, ჩემთვის ის მეგობარი იყო.  დახლოებით 8 საათამდე ,,მუსიკას ველაპარაკებოდი'' შემდეგ კი გასასვლელად მოვამზადე.  ეს დღე ჩვეულებრივი იყო, ნიცაც კი არ იყო უნივერსიტეტში. სახლში მოსვლისას ცოტა ვიმეცადინე და გარეთ გასვლა გადავწყვიტე მე და ისევ ჩემ სიმღერებთან ერთად. ბევრი ვისეირნე, ბევრი ვიფიქრე საბლოოდ კი საბასთან მიწერა გადავწყიტე. მინდოდა ხვალინდელი შეხვედრის დეტალები დამეზუსტებინა.