არაფერი მახსოვს მის შემდეგ. გამეღვიძა საავადმყოფოს ოთახში, თავი საშინლად მტკიოდა, თვალი მოვავლე ოთახს, არავინ იყო მარტო რაღაც მოწყობილობების ხმაა იყო. უცებ შიშის გრძნობა დამეუფლა, აქ რა მინდოდა, ასეთ მდგომარეობაში რატომ ვიყავი ან საერთოდ რომელი საათია? ფანჯრისკენ გავიხედე, ბნელ ცაზე მთვარე იყო გაბრწიყინებული. ვაიმე ეს როგორ მოხდა, მშობლები, ნიცა, ყველა როგორ ინერვიულებდა ან საეროთოთ პრეზენტაცია, ისე მერე ჩემს ფიქრებზე გამეცინა. პრეზენტაციაზე ვდარდობ ახლა, აქ ამ დგომარეობაში. მალე კი პალატაში ბიჭი შემოდის, ჯერ მეგონა ხომ არ მეჩვენებათქო და თავის დარტყმის ბრალიათქო აბა ბიჭია ასე ლამაზი?! ასე ჩემი ტოლის ჩანდა, მაღალი, შავგვრემანი, ცისფერ თვალებაახა ანუ უკვე წარმოიდგინეთ როგორია? წამოდგომა ვცადე, მაგრამ უცებ თავი ძალიან მეტკინა.
-კარგი შენთვის არ შეიძლება, მოძრაობა-მითხრა მზუნველი ხმით.
-უკაცრავად თქვენ ვინ ხართ?-ვკითხე გაკვირვებული.
-ჯერ პირველ რიჯში შენობით მომართე. მე საბა მქვია.
-და აქ რა გინდა.-ვკითხე გაკვირვებული
-ამ... მე ის ვარ ვინც დაგეტაკა.-ანუ რა თქვა, ეს დამეტაკა? არა, გაბრაზება და რაღაც არ მიგვრძვნია პირიქით, ვიცოდი რომ ჩემი დანაშაული იყო-მაგრამ მაინც რატომ გადამოხვედი საავტომობილო გზაზე, ანუ ჩემი ბრალიც იყო ვიცი, ტელეფონი მეკავა და ვერ შევამცნიე მაგრამ..
-კიი მესმის შენი ბრალი არ არის, ჩემი ბრალია, თან მუსიკებს ვუსმენდი თან ჩაფიქრებული ვიყავი და მოკლედ ბოდიში-გავიმართლე თავი
-არა ბოდიში საჭირო არა.
-ამ ჩემი ნივთები ხომ არ იცი სად არის?
-კი მე მაქვს დედაშენი გირეკავდა უამრავს და სანამ უგონოდ იყავი გადავწყვიტე მეპასუხა. თან არ მინოდა რომ ნერვიულათ ამიტომაც ვუთხარი უნივერსიტეტის პროექტზე შევიკირებეთ კურსელები და შენს კურსელად გავამხილე თავი იმედია არა გამიბრაზდები
YOU ARE READING
ღიმილის უკან დამალული ცრემლები
Romanceცხოვრება ლაბირინთს გავს, არ იცი როგორია შიგნით, არ იცი რა დაბრკოლება დაგხვდება წინ, არ იცი ლაბირითის ბოლოს რა ხდება ახალი ცხოვრება იწყება თუ არის უსასრულობა სადაც თავს ვერ დაახწევთ?!
