Kar Tanesi {Yoonmin ✔️}

1 bölüm

Yeterrrrrrr durun artık ....Burada canı yanan bir tek siz değilsiniz... Etrafınıza bakın. Her kesin bir derdi var. Her kesin canı yanıyor. Kimse buraya eğlenmek için gelmedi. Bu çocuklar buraya oyun oynamak için gelmedi. Bu yaşlı amca evde oturup televizyon izlemek yerine canı sıkıldığı için burada değil . Doğru dürüst yürüyemiyor bile ve saatlerce burada sırasını bekliyor . Kimse keyfinden burada değil . Bencilliğinizi bir kenara atın ve etrafınıza bakın . Etraftaki insanların nasıl bir koşturmaca içinde olduğuna bakın . Bir birinizi ezip geleceğinize yardım etseniz buradan daha erken çıkea bilirsiniz. Ama siz hem kendinize sorun çıkarıyorsunuz, hem bize . Sadece birazcık sabırlı ola bilirsiniz . Siz çok fazlasınız ama biz bir kaç kişiyiz. Bizimde insan olduğumuzu unutmayın lütfen . Şimdi rica ediyorum her kes sessizce beklesin . Ben hepinizle ilgileneceğim...

Yıllardır alışmıştı bu duruma Park Jimin. Her gün aynı şeyler tekrarlanıyordu zaten. Sabah hastaneye gelir ,daha bir bardak kahve bile içemeden kapısının önünde kuyruk oluşurdu. Her gün aynı kavgalar, her gün aynı bağırış çağırış olurdu. Dedim ya alışmıştı artık . Sabırla yaklaşırdı hep bu olanlara . Sesini yükseltmez her kesin işini hall ederdi . Akşama eve gittiğinde parmağını kaldıracak hali bile olmazdı ama o yine bıkmadan usanmadan her sabah aynı enerjiyle işini giderdi .

Kalp doktoruydu Park Jimin. 5 yıldır Seul merkezi hastanesinde çalışıyordu. Çocukluk hayalini gerçekleştirip doktor olmuştu. Belkide bu yüzdendir her gün bu kadar şeye katlanması. Odasının önü sanki bedava ekmek dağıtan bir fırıncının önü gibi olurdu her gün . O kadar çok insan olurdu ki öğle yemeğine bile çıkamazdı . Tek istediği yanına gelen insanları iyleştirmekti . Tabi bunu kendinden vererek yapıyordu . 5 yıllık bir maratonda gibiydi . Bazen tatil olurdu, ya da kendisi izin kullanırdı ama o gün yine bir şey olur bir kaç saati yine hastanede geçerdi.

Bu 5 yılda o kadar alışmıştıki bu yoğun hayatına artık bir tek günü boş geçse garip geliyordu . Tüm gün tetikte bekliyor olurdu. Şimdi bir şey olacak diye . İşini seviyordu. Hayatının bir parçasıydı . Hastalara bakmak onları iyleştirmek ona terapi gibi geliyordu. Heleki tedavi ettiği hastayı iyleştirip yüzünde mutluluğu gördüğünde günün tüm yorgunluğunu atıyordu.

Ama bu gün çok farklıydı . Yorulmuştu . Her gün olan bağırış çağırış bu günde Jimin'in kapısının önünde çoğalmaya başladığında artık buna dayanamamıştı . Başı ağrıyor sabrı tükenmişçesine odada bir oyana bir bu yana dönüp duruyordu. Boğuluyordu sanki . Bir el boğazına dayanmış var gücüyle sıkıp Jimin'i nefessiz bırakıyordu . Kapıdaki bağırış artıp bir uğultu haline geldiğinde artık daha fazla dayanamamış hiç bir zaman yapmayacağım dediği şeyi yaparken bulmuştu kendini.

Kapının önü öyle bir kalabalıktıki her kes bir birini ezecekti neredeyse. Çocuğu, yaşlısı ,genci ,hamilesi . Park Jimin'in gözleri teker teker hepsinin üzerinde gezmişti. Daha doğru dürüst yürüyemeyen bir amca kalabalığın ortasında kalmıştı. Hamile bir kadın sağ sola savrulup kanrını tutmaya çalışıyordu. Aralarda kalan küçük çocukların tiz çığlıkları büyüklerin seslerine karışmıştı . Tek tek yüzlerine bakmıştı hepsinin . Hepsinin bir derdi vardı . Hepsi aynı sebepten dolayı gelmişlerdi buraya. Ama neden bağırıyorlardı ?