wINd fRoM ThE wESt 하늬바람 | Jikook Kookmin |

2. YOUR BODY LANGUAGE SPEAK TO ME

"ෆක් "

අදත් හරි වගේ....

නිදිමතේම වයර් කෑලී අමුනනවට මට හොද වැඩේ .....

ඇයි මටම.... මම දන්නවා මගේ මූණ දැන් බෙරි වෙච්ච තක්කාලියක් වගේ ඇද වෙලා ඇති. හොබී හියොන්ග් හිටියනම් මෙලහකට කන රත්වෙන්න අහගෙන. මම හිටියේ අපාට්මන්ට් එකේ කිචන් එක මැද්දේ දිගාවෙලා ලොකු වැඩක. ඔය පොඩි පොඩි ගැජට් කෑලී වලට මම හිටියේ ඇඩික්ට් වෙලා වගේ. වයර් කෑල්ලක් දැක්කත් මට පිස්සු හැදෙනවා. මගේ තාත්තා විදුලි ඉන්ජිනේරුවෙක්. එයා මැරුනේත් එයාගේ රස්සාව නිසාමයි. ඔම්මා ඒ ගැන කතා කරන්න කැමති නැහැ. ඉතින් මම යන්ත්‍ර විද්‍යාවට මාර ලව්.

ඒ වගේ දේවල් ගැන ඉගෙන ගන්නනවට ඔම්මා කවදාවත් මට ඉඩ දුන්නෑ. ඉතින් මට ඉගෙන ගන්න උනේ කවදාවත් ඉගෙන ගන්න හිතලවත් තිබුනේ නැති සබ්ජෙක්ට් එකක්.

මම කොරියානු සාහිත්‍ය පිලිබදව විශේෂ උපාධිධාරියෙක්. හිනා වෙන්න ඕනේද. වැඩක් නෑ. හිනාවෙන්න එපා.

මම දැනට උසස් පාසලක පළමු අවුරුද්දේ නසරානියොන්ට උගන්නන්න පටන් අරන් මාස තුනක් වෙනවා. ඔම්මා මගේ රස්සාව ගැන හිටියේ පුදුම තරම් සන්තෝසයකින්. ඉතින් එයා සතුට වැඩි කමටම බුසාන් වල පාළු ප්‍රදේශයක හරිම සාමාන්‍ය ප්‍රමාණයේ අපාට්මන්ට් එකකට මාව ගෙනන් දැම්මා. ඒක මගේ විශ්ව විද්‍යාල ජීවිතේ ඉවර කරගෙන, මගේ ආශාවන් කැමැති දේවල් යටපත් කරගෙන එයාට ඕනෙ රස්සාව කරන නිසා ලැබුණු පුංචි තෑග්ගක් වගේ එකක්. ඊට පස්සෙ එයාගේ පෙම්වතා මාර්ක් එක්ක පැටලිලා ප්‍රංශයේ සවාරියක් යන්න ගියා.

මම මෙතන්ට කැමතියි.

තවදුරටත් මගේ ජීවිතේ ඔම්මා ළග නෑ. එයාගේ ආදරේ ඒක ආදරේකට වඩා බලපෑම් කිරීමක්. එයා මට ඕනෑවටත් වඩා ආදරේ කරපු එකේ ප්‍රතිඵලය උනේ අන්තිමට මට එයාගේ ආදරේ ඇලජි වෙච්ච එක කියලා කල්පනා වෙනකොට මට මං ගැනම පුංචි කළකිරිමක් නොදැනෙනවා නෙවෙයි.

ඒකේ තේරුම මම ඔම්මට ආදරේ නෑ කියන දේ නෙවෙයි. එයා චුට්ටක් කරදරයක් කියලා කියන එක.