wINd fRoM ThE wESt 하늬바람 | Jikook Kookmin |

1. I gonna love you, like i gonna lose you - Part I

සමහර වෙලාවට ජිවිතේ අල්ලගෙන ඉන්න හරි අමාරුයි.

ඒත් පුංචි සිදුවීමකට පුළුවන් ජිවිතේ පුළුවන් තරම් කාලයක් ගෙවා ගන්න හේතුවක් වෙන්න. අල්ලගෙන ඉන්න. පුළුවන් තරන් කාලෙකට. මම මේ කියන්න යන්නේ එයා ගැන. මගේ ජීවිතේ අදුරු දවස් වලට පුංචි පුංචි සතුටු හිනා පිරුණු දවස් ගෙනල්ලා දුන්නු එයා ගැන.

මගේ පුංචි මිනී ගැන...

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

ඔයා කවදාහරි හිතලා තියනව ද lung canser patient කෙනෙක් වෙනවා කියන දේ කොයි වගේද කියලා . ඒක මහා විකාරයක්. මට ඇත්තටම හිතා ගන්න බෑ තවදුරටත් අපි ජීවත් වෙන්න ඕනේ කියන දේ නිසා මෙච්චර දුක් විදින්න ඕනෙද කියන එක. මට ඉස්සරවෙලාම හුස්ම ගන්න අපහසුතාවයක් ඇති වෙච්ච දවසේ මම තේරුම් ගත්තා මරණය කොච්චර භයානක ද කියලා. ඒක හරියට බය හිතෙන දෙයක් . අදුරු කළු බය හිතෙන ⁣පැහැදිලි කරන්න අපහසු ආකාරයේ.... මම දන්නෑ.

" පැටියො ඔම්මා ඊළග සිකුරාදා ඔයාව ගෙදර අරගෙන යන්න පොරොන්දු වෙනවා. බෙහෙත් ඔක්කොම ගන්න මැණික... "

මට මතකයි ඔම්මා මට එහෙම කිව්වා. ඒ දැන් ගොඩ දවසකට කලින් හරියටම අද ඉදලා අපි ආපස්සට ගනන් කලොත් දවස් එකසීය හැත්තැවක් වගේ .

මම හැමදාම ඔම්මා කිව්වා වගේ බෙහෙත් ඔක්කොම අරගන්නවා ඔම්මා. ඒ ඉක්මනට ගෙදර යන්න....

එතකොට මට හරියටම වයස, මතක හැටියට අවුරුදු දොළහක් වගේ. අවුරුදු දොළහකට මට දරාගන්න බැරි තරම් වේදනා තොගයක් දරාගන්න පටන් ගන්න මට සිද්ධ උනා. ජීවිතේ හරි අමාරුයි . හුස්ම ගන්න තරම් අමාරුයි. එහෙම වෙලා තියන කාලෙක උනත් මට දිගටම ඕනේ උනා ජීවත් වෙන්න.

මම කවදාවත් මට දුන්න කිසිම බෙහෙතක් නොබී පැත්තකට විසි කරේ නෑ. මට ඕනේ උනේ නෑ හොද නොවී ඉන්න. මට ඉක්මනට ගෙදර යන්න ඕනේ. මමා ලග ඉන්න ඕනේ. පපාට මම එච්චර ලග පුතෙක් උනේ නෑ. ඒ උනත් ..... මට ගෙදර යන්න ඕනේ. මාව එයාලට ඕනෙ නැති උනත් මට එයාලව ඕනේ උනා.

හැමදාම ඩොක්ට ඇවිත් මාව චෙක් කරනවා. මට හිටියේ හොද ලස්සන ලේඩී ඩොක්ට කෙනෙක්. හැනා.... එයා තරුණයි. ගොඩාක් කරුණාවන්තයි. එතකොට මිස් ස්මිත්... මගේ නර්ස්. මිස් ස්මිත් චුට්ටක් හොදයි. ඒත් එයා චුට්ටක් විතර සැරයි. බෙහෙත් නොගන්න අයට නම් ගොඩාක් සැරයි. මිස් ස්මිත් මට හරිම ආදරෙන් සැලකුවා. මම හිතන්නේ මගේ වයසේ හිටපු අයගෙන් එයාට චුට්ටක්වත් කරදර දුන්නෙ නැත්තේ මම.