မနက္ေစာေစာ သားေအာ္ငိုသံေၾကာင့္ ခ်မ္းလို႔ေစာင္ထဲတိုးဝင္အိပ္စက္ေနေသာ Sehunတို႔ လန့္ကာနိုးလာၾကေတာ့သည္။
အခန္းထဲသြားၾကည့္ေတာ့ ကိုႀကီးကသားကိုခ်ီကာ မ်က္ႏွာမသာမယာျဖင့္
" Jihunေလးကိုယ္ေတြပူေနတယ္ Jongin "
" ဟင္ ! ဟုတ္လား Suho hyung ... သား ပါပါးဆီလာ "
JihunေလးကSehujလက္ထဲေရာက္သြားေတာ့ မငိုေတာ့ေပမယ့္ ရွိုက္ေနတုန္းပင္။
Jonginက Hunေညာင္းေနမွာဆိုးလို႔ ခုံယူေပးကာထိုင္ေစေပမယ့္။
ခုံမွာထိုင္တာနဲ႕ သားကထငိုတာေၾကာင့္ Sehunမွာ ခ်ီကာျပန္ေခ်ာ့ရသည္။
ကိုႀကီးကေတာ့ အေဒၚႀကီးကိုေခၚကာ Jihunေလးအတြက္ အစာနဲ႕ေဆးျပင္ဖို႔ သြားေလသည္။သားေနမေကာင္းေတာ့ Jonginလည္းအလုပ္မသြားနိုင္။
Hunပင္ပန္းမွာဆိုးလို႔ သူခ်ီျပန္ေတာ့လည္း ခဏသာေနၿပီး သူ႕ပါပါးကို လိုက္ရွာေနေတာ့သည္။
" အမ္းးးး ဝါးးးး ပါပါးးးး ဝါးးးး "
" လာၿပီ သားေရ ခဏေနာ္ "
Sehunလည္း အသံေပးၿပီး အဝတ္အစားျမန္ျမန္လဲရသည္။အေမတို႔ကလည္း သူ႕ေျမးေနမေကာင္းဘူးဆိုတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာၾကေတာ့သည္။အေမတို႔ေရာက္လာေတာ့မွ သားကိုအေမတို႔ဆီ အပ္ၿပီး Jonginကသူ႕ကိုထမင္းစားဖို႔ ဆြဲေခၚလာေလသည္။
" သားကိုစိတ္မပူနဲ႕ အေမတိူ႕ရွိတယ္ အဖ်ားေတြ ကူးၿပီလားမသိဘူး "
Jonginက သူ႕နဖူးေပၚအဖ်ားရွိမရွိစမ္းရင္း စိတ္ပူစြာဆိုလာသည္။Sehunလည္း Jonginကို ၿပဳံးျပရင္း
" မကူးပါဘူး ေဆးလုံးေတြႀကိတ္လိုက္ဦး ၿပီးရင္ အေမတို႔ကိုေပးလိုက္ သားကိုေဆးတိုက္ဖို႔ "
" အင္းအင္း ဒီငါးေလးထည့္စား ကိုယ္အရိုးႏႊင္ေပးမယ္ "
ကိုႀကီးေပးခဲ့တဲ့ ေဆးကိုတိုက္ၿပီး သားကိုသိပ္ရသည္။အေပၚထပ္ဆို Sehunတက္ရဆင္းရခက္မယ္ဆိုကာ Jonginကပုခက္ေအာက္ယူလာခဲ့ေတာ့ သားကို ေအာက္ထပ္မွာသာသိပ္ရေတာ့သည္။
သားကအိပ္ေပ်ာ္ေနေပမယ့္လည္း Sehunမွာေတာ္ၾကာေန သားကိုအဖ်ားစမ္းလိုက္ ေစာင္ကိုေသခ်ာျပန္ၿခဳံေပးလိုက္ လုပ္ေပးေနမိသည္။
