Meena ~ A red moon rises

9 ~ Eerste Reis

"Wat moet ik doen?", vroeg Meena. Gwydion keek haar niet begrijpend aan.

"Wat moet ik doen? Ik kom naar deze vreemde plek om iets te doen neem ik aan.", zei ze. Gwydion was stil. Ook Meena zei even niks en wachtte op zijn antwoord terwijl ze hem aankeek met een serieuze frons op haar gezicht. Maar Gwydion keek niet terug, hij was bezig met het schoonmaken van de wonden op haar voet waar ze mee was gestruikeld. Het deed erg zeer. Bij elke aanraking ging er een steek door haar hele been heen.

"Ik ga je eerst ergens heen brengen. Hulp vragen, die zullen we hard nodig hebben.", antwoordde hij terwijl hij het doekje waarmee hij haar voet schoonmaakte doopte in een emmer water en het daarna uitkneep. "Probeer eens te lopen." Meena stond op en probeerde op haar voet te staan. Ze leunde op haar voet, maar er kwam weer een steek. Haar ogen stonden wijd open en haar kiezen hield ze op elkaar van de pijn. Maar ze bleef staan. Gwydion was ondertussen met de emmer water naar de andere kamer gegaan.

"Dat beantwoord mijn vraag niet.", zei ze rustig, terwijl ze weer langzaam probeerde te lopen. Dit keer ging het beter. Ze hupte nog een beetje, maar het ging. Gwydion kwam terug naar de kamer waar Meena in stond.

"Het gaat al beter zie ik.", zei hij, de vraag ontwijkend. Meena knikte.

"Mooi, dan kunnen we vanmiddag waarschijnlijk al gaan. We moeten hier niet te lang blijven.", zei Gwydion, dat laatste fluisterend terwijl hij naar de deur keek alsof er iemand mee kon luisteren.

"Gwydion?"

"Hm?"

"Hoe weet ik of je de waarheid spreekt over alles? Hoe weet ik of ik je wel kan vertrouwen?"

"Waarom zou dit niet waar zijn? Je kan me vertrouwen, ik ben de gene die je heeft gevonden en ik moet je helpen."

"Misschien omdat het een verhaal is dat zelfs een gek niet zou geloven. Ik bedoel maar; iemand komt naar je toe terwijl je ineens op een vreemde plek bent en bedreigt je met een zwaard, knielt daarna voor je en vertelt je dat je hier bent gekomen om oorlog te voeren?", zei ze een beetje overstuur. Nu Meena haarzelf hoorde merkte ze toch dat het wel heel vreemd klonk. Haar gedachten dwaalden zo af naar verdere vragen dat ze bijna in paniek raakte.

"Denk je soms dat ik gek ben geworden? Dat ik die verhaaltjes allemaal geloof in één keer? Dit is vast iemand van school die een of andere grap met me uithaalt. Kom allemaal te voorschijn, het is niet leuk meer!", schreeuwde Meena door de kamer terwijl ze met haar armen door de lucht zwaaide. Paniek vloeide door haar hele lichaam.

"Meena stop!"

"Gwydion, stop met het achter houden van informatie. Ik heb het recht de waarheid te weten. Ik wil dat je me het nu vertelt!", schreeuwde ze. Ze stampte op de grond en haar armen zwaaiden naar achteren en naar voren. De ogen van Gwydion stonden wijd open. Er gebeurde iets achter Meena waarvan Meena zelf niet eens wist dat het gebeurde. Ze stond met haar rug naar het raam toe. Bij elke stamp op de grond, elke zwaai met haar armen, kwam er een enorme barst in de muur en in het raam.

"Vertel het me nu!", riep ze terwijl Gwydion zag hoe kwaad haar gezicht stond met open mond. Het leek bijna alsof er vuur uit haar ogen vloog. Bij de laatste stamp op de grond, de laatste zwaai met haar armen klonk er een hard gekraak en het geluid van brekend glas. Een lichtgroen, bijna wit, licht verscheen heel kort. Maar Meena zelf merkte niks van de flits, ze werd alleen heel even licht in haar hoofd. Ze boog een klein beetje voorover en hield haar voorhoofd in haar handen. Glas vloog de kamer in over Meena heen en Gwydion beschermde zich met zijn armen voor zijn gezicht.

"Meena stop, je draait door!", riep Gwydion naar haar met een zware harde stem, die Meena liet stoppen met alles wat ze deed. Ze keek hem alleen maar met een frons en geschrokken ogen aan. Nu merkte ze wat ze aan het doen was, doordraaien. De paniek in haar zakte en ze voelde zich vreselijk. Verdrietig maar ook boos.