Meena ~ A red moon rises

1 ~ Vreemde Storm

Het was een zonnige middag. Meena stapte uit de trein, ze kwam net terug van school. Langzaam, genietend van de zon op haar gezicht, liep ze naar de fietsenstalling van het station. Terwijl ze erheen liep, opende ze haar zwarte rugzak en zocht naar het papiertje waarmee ze uit de fietsenstalling kon komen.

Ze kwam bij de fietsenstalling aan en liep naar haar fiets toe. Ze zocht nog steeds naar het papiertje. Toen ze weer op van haar tasje en naar haar fiets keek, zag ze dat haar band helemaal lek was. Ze zuchtte, want ze baalde er enorm van. Nu moest ze helemaal naar huis lopen. Ze liet haar fiets achter bij de fietsenstalling on begon naar huis te lopen.

Op de helft van de weg besloot ze haar telefoon en oortjes te pakken om muziek te luisteren. Meena hield heel erg van muziek, vooral van rock, maar ook van dubstep en soms ook pop.

Ze had lang bruin golvend haar, een smal gezichtje en felgroene ogen. Ze was vrij dun, maar daar kon ze niet zo heel veel aan doen. Ze was een maand geleden genezen van de ernstige ziekte anorexia. Daardoor kwam het ook dat ze altijdheel onzeker over zichzelf was. Omdat ze vaak onzeker was, deed ze make-up op. Ze had altijd een dikke lijn eyeliner op in de vorm van een angelwing, oftewel een streepje dat iets verder dan haar oog doorliep. Dan deed ze vaak ook nog mascara op. Heel veel mensen vonden haar een mooi meisje, maar zelf wilde ze dat nooit erkennen. Ook was ze niet zo heel lang, ongeveer 1 meter 65. Deze dag, omdat het een warme zomerdag was, droeg ze een kort spijkerbroekje, een zwart hemdje en witte sneakers. Om haar heupen had ze een rood met zwart geblokte blouse geknoopt en ze droeg een zwarte rugzak.

Meena skateboardde ook veel. Ze was echt een jongensachtig meisje. Ze woonde alleen thuis. Dat deed ze niet vrijwillig, maar om goede redenen. Haar vader had toen ze 13 jaar oud was zelfmoord gepleegd vanwege depressie. Haar moeder was daar zo kapot van dat ze aan de drank ging. Uit vrije wil ging ze maar een afkickkliniek. Meena woonde daardoor gedwongen alleen, zonder enige familie die voor haar kon zorgen. Ze was daardoor heel verantwoordelijk, omdat ze sinds haar 15e voor zichzelf had moeten zorgen.

Langzamerhand kwam Meena in een buurt met voornamelijk woningen voor oudere mensen. Er kwamen wolken voor de zon en ze voelde dat het een beetje begon te waaien. Bij een straat waar bomen met mooie lichtroze bloeiende bloesems en perkjes met rozen stonden, ging ze rechtsaf. Aan het eind van de straat zag ze een klein blauw rondje in de lucht zweven. "Wat is dat? Ik zal vast hallucineren.", dacht ze, dus liep ze gewoon door naar het einde van de straat. Tot haar verbazing was het blauwe rondje er nog steeds, en dit keer recht voor haar neus. Langzaam probeerde ze het met haar hand aan te raken. Haar hand ging er gewoon doorheen. Van schrik deinsde ze een beetje terug, en terwij ze dat deed, zag ze dat het bolletje langzaam groter werd. Meena stond verstijfd van verbazing.

Ze voelde dat het harder begon te waaien. De windrichting stond naar het bolletje toe. Meena begon na te denken in een flits en liep hard weg. Ze ging de hoek om en voelde dat daar helemaal geen wind stond. Weer begon ze na te denken en er kwam, volgens haar, iets stoms op in haar hoofd. Het waaide niet zomaar, het blauwe ding zoog lucht naar binnen! Ze kon het niet geloven en draaide zich om, om weer naar de plek te gaan waar het bolletje was. Toen ze zich omdraaide schrok ze zo hard dat ze op de grond viel. Het bolletje zweefde recht voor haar en was nu enorm groot geworden. En inderdaad, ze voelde de wind hard aan zich trekken richting het bolletje, of je kon het nu wel een bol noemen. Ze kroop achteruit en stuntelend stond ze weer op.

Zo hard als ze kon rende ze weg en rende ze de volgende straat in. Die straat zag er ongeveer hetzelfde uit als de vorige. Het was nu zo donker geworden dat de lantaarnpalen aangingen. Meena bleef rennen. Onderweg keek ze snel achterom om te zien of de bol er nog was, en je hoor, de bol kwam zelfs achter haar aan! Ze kon nog niet voor zich kijken, of ze voelde een harde klap tegen haar aan komen en ze viel hard op de grond. Ze voelde een ijzige pijn door haar hele lichaam gaan. Even moest ze weer bijkomen van de klap. Toen ze haar ogen opende voelde ze de wind heel hard waaien en ze zag dat ze plat op de grond lag, met haar armen om een lantaarnpaal geklemd. De wind begon nu heel hard an haar te trekken, zelfs zo hard dat ze zich heel erg goed vast moest houden aan de lantaarnpaal. De wind trok zo hard aan haar dat ze omhoog werd getrokken aan de lantaarnpaal. Ze kneep haar ogen dicht, want ze dacht dat dit het rinde zou zijn. Daar zweefde ze, zich vastklemmend aan de stevige lantaarnpaal. Meena kon nog niet helemaal besefen wat er gebeurde. Ook begon ze moe te worden, en voelde ze zich gedwongen om los te laten. Dus dat deed ze, en ze vloog razendsnel door de lucht door de bol heen.