Meena ~ A red moon rises

4 ~ Bier en Drukte

Toen Meena naar binnen liep, zag ze mensen rondlopen met grote dienbladen waarop hele grote glazen vol bier en andere drankjes stonden. Overal stonden ronde, houten tafels en stoelen en in elke hoek was er een kleine hoekbank met een iets grotere tafel dan de andere tafels. Ze keek om zich heen naar de verschillende mensen die er liepen. De vrouwen allemaal in ouderwetse boeren jurken en de mannen een broek met een los shirt. Alles zag er middeleeuws uit, dat was haar nu wel opgevallen. Zo stond ze daar een tijdje te kijken tot ze ineens werd meegetrokken door Gwydion, naar de bar die in het midden stond. Daar stonden mensen bestellingen op te nemen en zaten er een aantal dronken mensen aan de bar.

Ze liepen door de drukte heen richting de bar, tot Meena ineens iets hards tegen haar scheenbeen aan voelde komen. In een oogwenk lag ze met haar rug op de grond, verbaasd en een beetje geschrokken en was alles wazig voor haar ogen. Het ging zo snel dat Meena nog een tijdje op de grond lag voordat ze weer normaal kon zien. Toen alles weer helder voor haar ogen was, merkte ze dat iedereen om haar heen aan het lachen was. Iemand had haar expres laten struikelen

Maar dat was niet het ergste. Haar kap was door de val van haar hoofd af gegeleden en de mantel had haar kleding onthuld. Ze keek snel naar de kant waar het been vandaan kwam, en zag een lachende man van rond de 50 jaar. Nog steeds verbaasd bleef ze naar hem kijken totdat zijn ogen de haare ontmoetten. Ze keek hem nu vrij boos aan. Hij bleef staren en Meena besefte dat ze snel de kap en de mantel weer om moest doen. Snel stond ze dus weer op en deed alles om haar heen.

Gwydion was ondertussen gewoon doorgelopen en was al bij de bar, toch had hij alles gezien en probeerde zich snel een weg te banen naar haar toe. Meena was al opgestaan en wilde zich omdraaien, maar liep tegen Gwyion op. "Gaat het? Hebben ze je gezien?" vroeg Gwydion met een geschrokken maar fluisterende stem. Meena knikte en zei:"Ik denk dat ze mijn ogen en kleding wel hebben gezien."

"Dat is niet zo erg, je stond al heel snel weer op. Waarschijnlijk zag hij het daardoor niet goed. Hoop ik." Dat laatste zei hij zo zacht mogelijk, maar toch hoorde Meena het. Gwydion keek nog wantrouwend en oplettend om zich heen.

"Kom mee, maar kijk nu goed uit waar je loopt." Meena gaf hem een geïrriteerde blik voordat hij weer weg keek. Ze keek namelijk al goed uit, alleen iemand stak zijn been uit waardoor zij struikelde. Langzaam pakte Gwydion de arm van Meena weer en trok haar langzaam mee. Op een of andere manier voelde Meena zich veilig bij hem. De aanraking van zijn hand op haar arm gaf haar een gevoel van veiligheid en vertrouwen, wat vrij zeldzaam bij haar was.

Eenmaal aangekomen bij de bar, stopte Gwydion en liet de arm van Meena los. Hij draaide zich naar haar toe zodat hij voor haar stond, pakte haar beide armen stevig vast en keek haar beslissend aan. "Blijf hier staan ik moet iets regelen." zei hij streng. Hij keek haar nu recht in de ogen aan met strenge vastbesloten ogen, terwijl zij hem een beetje verbaasd en achterdochtig aankeek met haar wenkbrouwen in een frons. Ze kneep haar ogen even dicht, zuchtte en knikte toch maar. Gwydion liet haar daar alleen staan en nam de man achter de bar mee naar de hoek van het café waar ook een trap naar boven was.

Waarom ze ineens achterdochtig was, kwam omdat ze nog steeds helemaal niks afwist van hoe en waarom ze ineens op deze plek terecht was gekomen. Steeds ongeduldiger begon ze te worden en vroeg zich af of ze nog wel een goede gedetailleerde uitleg zou krijgen en een antwoord op de rest van de vragen die haar al de hele tijd achtervolgden.

Meena ging ondertussen op een van de hoge barkrukken zitten en keek weer om zich heen. Ze voelde zich hier met deze mensen om zich heen niet op haar gemak. De meesten waren namelijk dronken. Ongemakkelijk draaide ze op de kruk om goed te zitten en draaide zich naar de bar toe. Nu kon ze de man achter de bar en Gwydion zien praten. Ze wilde liever niet blijven staren naar de conversatie die de twee hadden en keek omlaag naar haar handen, met haar kap ver over haar ogen, terwijl ze aan haar nagels zat te pulken.

"Wat mag het zijn, bier?", zei een vrouwelijke maar lompe stem met een erg boers accent. Meena hief haar hoofd snel op om het gezicht te zien waar de vraag vandaan kwam, maar liet haar hoofd snel weer een beetje zakken zodat de kap nog goed over haar ogen heen kwam. Er stond een jonge vrouw van rond de 25 schatte ze. Ze had rood halflang haar een een bruine jurk met een strakke bovenkant, en een schort rond haar middel. Haar kleine ronde gezicht kleurde een beetje rood door de hitte in het café.

"Uhm" zei Meena zachtjes terwijl ze om zich heen keek en zag dat Gwydion nog steeds stond te praten. "Ja doe maar." Waarschijnlijk moest ze toch nog even wachten, waarom dan niet wat drinken erbij. "We hebben alleen lokale bier." Zei de vrouw met diezelfde lompe lage stem waar geen emotie in te bekennen was. De vrouw pakte een grote houten beker met een handvat en deed er bier soepeltjes in vanuit de tap achter de bar. "Hier, geniet ervan." zei ze weer met een lompe stem, maar met een goede bedoeling, en zette de beker met een harde klap voor Meena neer. Misschien is ze wel druk, dacht Meena, het zat immers vol met mensen (voornamelijk mannen).

Ze knikte naar de vrouw achter de bar als bedankje voordat ze weer wegliep, pakte het handvat van de beker en nam een slok. Het gezicht van Meena vertrok. Het bier was zo bitter en het brandde enorm op haar tong. Ze slikte door en voelde de bittere brandende vloeistof door haar keel naar haar maag glijden, waardoor ze haar ogen stevig dicht kneep. Geen slok wilde ze meer, en ze zette de beker snel weer neer.

Na een tijdje wachten kreeg ze toch wel dorst en besloot het bier toch te drinken. Toen ze een paar slokken op had en bijna de hele beker leeg had, begon ze aan de smaak te wennen en vond ze het toch wel wat hebben. Ze dronk het leeg en bestelde er nog een. Ook die dronk ze leeg en vond het uiteindelijk best lekker. Het was inmiddels alweer twee uur verder, Meena keek naar de plek waar Gwydion stond, maar hij stond er niet meer. Ze keek om zich heen maar hij was nergens te bekennen. Met een zucht zette ze de beker neer waaruit ze net haar laatste slok had gedronken. Nog steeds om haar heen kijkend draaide ze zich om op haar kruk en sprong ervan af. Hij zou haar toch niet verlaten hebben? Of wel?