HER KESİM'İM +18 | TEXTİNG

41. Bölüm

Rüyadan...

İliklerinize kadar ağrıyı hissettiğiniz zamanlar oldu mu?

Daha gözlerimi bile açamadan bu acıdan öldüğümü sandım. Sanki ayrı ayrı bütün vücudumun her kesimine işkence edilmişti. Acıdan uyuşan beynim yeni yeni kendine geliyordu.

"Neden ağlıyorsun ki şimdi? Çok mu acı çekiyorsun bebeğim? Doktor gelip gittikçe ağrı kesici yapacağını söylüyor ama zaten uyuduğun için hissetmezmişsin. Ben neden hissettiğini düşünüyorum?" Kulaklarıma dolan Riccardo'nun sesiyle içim birazda olsa rahatladı.

En son hatırladığım şey annemle deli gibi kavgaya tutuşmamız ardından babam denen adamın araya girmesi ve beni annemin elinden alacağım diye yanlışlıkla itip benim hızla balkondan düşmemdi.

Dakikasında yaşadığım tarif edilmez acıyı hala çekiyordum sanki. Aynı andan bütün vücudum iflas etmiş gibiydi. Bayılmadan önce hatırladığım tek şey çevremde oluşan kan birikintisiydi. Kendi kanım...

"Bebeğim ne görüyorsun? Neden akıyor boncuk gözlerinden yaşlar? Aç hadi gözlerini de bana anlat." Riccardo'nun titreyen sesiyle kendimi zorlasam da gözlerimi açamıyordum.

"Elimi tut eğer beni duyuyorsan. Parmağını bile kıpırdatsan olur güzelim yeterki bir tepki ver. Tek hareketine muhtacım."

Ağrılarına rağmen gücümü toplamaya çalıştım. Elimden geldikçe kendime temkin ettim. Yapabileceğime inancım vardı en azından benim için endişe duyan insanlara borcum vardı.

"Rüya duymuyor musun? Neden ağlıyorsun sevgilim?" Riccardo'nun ağlayan sesiyle daha da hırslandım.

En sonunda bütün vücudumun son enerjisini elime verip avuçlarımda ki eli sıktım. "Elimi sıktı. Elimi sıktın Rüya." Elimdeki eli geriye çekildi ve hızla ayağa kalktığını fark ettim.

Bir kapı açılıp örtülme sesi duyduğumda odadan çıktığını anladım. Beni yalnız bırakmamasını diledim. Korkuyordum. Ölmekten, tekrar düşmekten çok korkuyordum.

Bir süre kendi halimde düşüncelere daldım. O anlara tekrar gittim. Annemin beni dinlemeden sinir krizi geçirdiği, babamı affetmem için tehtidler ettiği, beni evladı olarak hiçbir zaman görmediğini söylediği anlara tekrar gittim. Hangisi daha acı vericiydi. Yüksekten düşmek mi yoksa annemin sözleri mi?