Undecided Love

(37) Dying Matter

Dylan's POV

"Daaaaaddyyyyyyy!"

Treasha?

Narinig ko ang parang wala sa sariling sigaw ni Treasha na nanggagaling sa mini bar.

WTF?

"Baby!" Sigaw ko at tumakbo papuntang mini bar.

Napanganga ako sa nakita ko.

Nagkakalat ang mga tiquila, at ibat ibang alak. While her?

Nakaupo sa sahig habang nakasandal sa mini ref dito sa mini bar, at may hawak pa syang isang bote nang beer.

Ano bang mga nilaklak neto? Tsk.

She look so wasted.

Nilapitan ko sya at hahawakan sana pero nagda-daldal na sya nang mga salitang hindi ko maintindihan.

"You'll Die." Sabi nya na parang may ginagaya dahil ginawa nyang parang panglalaki ang boses nya at biglang tumawa.

Tinitigan ko lang sya, dahil I know, nagsisimula na nyang ilabas ang problema nya.

"Peste! May pasulat sulat pa sa papel! May pa text text pa! Ako mamamatay? Tch." Sabi nya na parang pipikit na.

Mamamatay?

Her cheeks are red, same as her lips, napalunok pa ako nang binasa nya yun.

Nakita kong tatayo sya tinulungan ko sya. Susuray suray syang tumayo. I hold her waist and her hand to support her.

"A-alam moooo! Okeey lang naman shakeen ang mamatay eh!!" Nakapikit nyang sabi.

Why is she suddenly talking about dying? Is there something wrong?

"Taaaangap kooo, na m-mamamatay ako, 'causssh I know! In the end dun din naman ang puuuunta ko." Sabi nya at natumba sa balikat ko.

May concious pa sya dahil di nya pa nabibitawan ang beer na dala nya.

Narinig ko ang mga hikbi nya.

And now she's crying?

Nagbuntong hininga ako at tinanggal ang bote sa kamay nya, dinala ko sya sa sofa, at pinaupo.

I see tears rolling down on her face.

I wipe those tears and i hug her.

"Shhh. Why are you crying?" I asked.

Bumitaw sya sa pagkakayakap sakin.

"I accept the fact that somebody want me to die. Eversince, simula nang bata ako. I've been scared to death. But now??? " Huminto sya at hinawakan an dibdib nya.

"Im terrified." Halos pabulong at mamaos-maos na sabi nya.

"You'll not going to die. What are you talking about?" Kunot na nuo kong tanong sa kanya.

"N-Natatakot a-ako. N-nat-takot ako." Halos di nya makahinga na sabi.

"Sshh. Please, tama na, di ka na makahinga oh." I hug her, and make her feel that im here to help her, and make her feel that i will never leave her.

She just keep on crying, ganun lang sya, hindi sya kumakalma.

"Natatakot ako na maiwan kayo. Natatakot ako, para sa mga taong nag mamahal sakin, na baka masaktan sila, kung sakaling maiwan ko sila dito, Natatakot ako, kasi, ngayon ko lang na realize kung gaano kasaya ang mabuhay. Ngayon, ko pa lang, nakikita at nararanasan, kung ano ang ibig sabihin nang mabuhay." She said. Bumitaw sya sa yakap ko, and she hold my nape.