Hafif uzun, alnına düşen siyah saçları vardı. Sessiz nefesler alıyordu ve uyku, yüz hatlarını gevşemeye zorlamıştı.
Geldiğinden beri oturuyordu ve bir daha konuşmamıştık. Hava kararınca o uyuyana kadar uyumuşum gibi düzenli nefesler alıp vermiş ve gözlerimi açmamıştım. Ben yattıktan yaklaşık bir saat sonra yatmıştı ama hemen uyumamıştı. Biliyordum çünkü nefes seslerini dinliyordum. Belki ben bir salaktım, belki o da benim gibi uyuyormuş gibi yapıyordu ve ikimiz de sandığımızın aksine bu konuda berbattık. Ama o bir süre sonra gerçekten uyumuştu. Birkaç dakikadır onu izliyordum. Bunu yapmama bir engel olmadığını biliyordum.
5 ay sonra, gördüğüm ilk normal insandı. Doktor veya hemşire unvanı olmayan tek kişiydi. Adını bile bilmediğim, hâlâ hayal gücümde boğulup boğulmadığımdan emin olamadığım biri.
"Kimsin sen?" diye mırıldandıktan sonra sanki cevabımı tam şu an alabilirmişim gibi bekledim. Karanlığa alışan gözlerim sayesinde çok dikkatli baktığımı biliyordum ama bir süre sonra gözlerim kapanmaya başladı. Direnmek için gözlerimi kırpıştırdım ama uykuya yuvarlandım.
