Evi ikimizde çok sevmiştik. Küçük ama şirin bir evdi. Tek bi odası ve tek bir salonu vardı. Büyük olan odayı yatak odası yapmaya karar vermiştik. Küçük oda ise eşlayalarımız vs orada kalacaktı. Ev sahibimiz çok iyi birisiydi. Otuzlu yaşlarında birisiydi, adı Brian' di. Sarı saçları, mavi gözleri ve kirli sakalı vardı. Saçlarını dikmesi onu daha çok çekici bir hale getiriyordu. Konuşması oldukça düzgün, saygılı birisiydi. İnsan onunla konuşurken kendisini kaybediyor ve zevk alıyordu. Almaması mümkün değildi. Bakışları oldukça güven vericiydi. Ama sinirlendiği zaman bambaşka birisine dönüverirdi. Alt komşumuz yaşlı bir teyzeydi. Adını öğrenmek bile istemiyordum. Brian'a "genç iki erkeğe ev verilmez! Sürekli olarak alkol içer, gürültü çıkarırlar! Kız da getirir bunlar!" diyordu. O an Brian' ın sinirlendiği yüzünden anlaşılıyordu. Beyaz tenliydi. Beyaz teni kıpkırmızı olmuştu. "Düşüncelerinizi kendinize saklayın bayan!" bunu oldukça gür bir sesle söylemişti. Kadın evinin içine pusmuştu. Dairemizin önüne gelince ikimizde ona teşekkür etmiştik. Bize evi anlatırken ben kendimi kaybetmiş bir vaziyette bulmuştum. Sesi insana huzur veriyordu. Louis bunu fark etmiş, ev sahibine nasıl baktığımı görmüş izliyordu. Aldığımız evi ve yaşayacağımız yeri inceledikten sonda hepimiz eve gitmiştik. Brian bizi üniversitenin yurduna kadar götürmüştü. Gerçekten insanı büyülüyordu. Hareketleri, konuşması.. her şeyi ile insanı büyülemeyi başarıyordu. Yarım saatlik bir yolculuktan sonra yurda varmıştık. İnanın hiç kimse o yarım saatin bitmesini istemezdi. Yurda girdikten sonra Louis bana sırıtarak bakıyordu.
