ဒီအချိန်မှာရှောင်ကျန့်ကသူ့ကိုလာကြည့်မဲ့
သူ့မားနဲ့ပါးကိုမျှော်နေရှာတယ်
ကျီ.....(တံခါးဖွင့်သံ)
ရုတ်တရက်တံခါးဖွင့်သံကြားလို့ရှောင့်ကျန့်
ကြည့်လိုက်တော့ အနက်ရောင်အင်ကျီလေးနက်smartကျပြီမြင်သူငေးလောက်အောင်ချောမောလွန်းတာကြောင့်
ရှောင်ကျန့်ငေးကြည့်ရင်း သူဘယ်တုန်းကမှမခံစားဖူးတဲ့ခံစားချက်နဲ့ ရင်တေခုန်နေရှာတယ်
"ဟက်ကောင်လေး မင်းငါ့ကိုဘယ်ချိန်တေထိကြည့်နေမှာလဲဟမ်"
"ဗျာ......ဟို တောင်းပန်ပါတယ်"
"ကျစ်....စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ"
"ခများကဘယ်သူမို့ကျတော့ကိုအာ့လိုပြောတာလဲ"
"ခများတဲ့လား ငါမင်းထက်အသက်ကြီးတယ်"
"ခများအသက်ကဘယ်လောက်ဒါဆို"
"31"
"မဖစ်နိုင်တာ ဗျာ လာမနောက်ပါနက်
ဒီလိုပံစံမျိုးက၃၀တဲ့ ဟား ဟား"
"ဘာလဲငါကမင်းကိုနောက်နေတယ်များမှတ်လားဆိုပြီရှောင်ကျန့်ဆီရွံရှာတဲ့အကြည့်စူးတေပေးနေပါလေရဲ့"
"အို...doctorနောက်ကျသွားတယ်စိတ်မရှိပါနက်သူဠေးဝမ် "
"ဘယ်လိုတောင်စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းလိုက်တာလဲ ကျစ်....."
"တောင်းပန်ပါတယ်"
"ဟိုကောင်လေးမင်းနာမည်ကရှောင်ကျန့်မလား"
"ဟုတ်ပါတယ်"
"ငါ့နာမည်က ဝမ်ရိပေါ် မင်းရဲ့ဦး"
"ဗျာ....ကျတော့မှာဦးရှိသာလား..တခါမှမကြားဖူးသလိုသိလဲမသိ"
"ဘယ်သိမှာတုန်း...မင်းအဖေက မင်းကိုသူ့အကြောင်းတေပြောပြကမှာရှက်လိုနေမှာပေါ့"
"ဗျာ...ဘာတေလဲဗျာကျတော်နားမလဲဝူး"
"ဘာလို့အာ့လောက်စကားများတာပါလိမ့်
ဘာလို့မင်းပါတခါထဲမသေသွားကသာလဲ"
"ဘာကိုလဲ...ကျတော်ဘာမှနားမလဲတော့ပူး"
"မင်းမားနဲ့ပါးကသေသွားကြပြီ"
"ဗျာ...မဖစ်နိုင်ပူးဟင့်.... မဟုက်ပူး..
ကျတော့မားနဲ့ပါးရှိသေးတယ်
doctorကျတော့မားကော"
