"အာ့...အား...ဦး..နာတယ်
ဖြည်းဖြည်း ဟင့်..."
"အငြိမ်နေစမ်း ဆေးထည့်ပေးနေတာ
မင်းအော်နေပုံကငါကပဲမသိမင်းကို
အတင်းအဓမကျင့်နေသလားမှတ်ကတယ်"
"ဟီ"
"ဘာရီတာလဲ"
"ဦးကကျန့်ကိုဂရုစိုက်တာပျော်မိသွားလို့"
"အင်း ရပြီ"
"ကျေးဇူးပါဦး"
"အင်းသွားတော့"
"ဟိုလေ ကျန့်ဒီမှာအိပ်လို့ရမလား"
"မရပူး..ငါကတခါလေးမျက်နှာသာပေးသာကို
ယောင်မတက်နဲ့"
"တောင်းပန်ပါကြယ်"
ရှောင်ကျန့်ငြိုးငယ်စွာနဲ့သူ့အခန်းဆီပြန်လာသည်
"ဟူး....ဦးရာကျတော့အချစ်တွေကိုမမြင်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာလားဗျာ
ကျတော်ဦးကိုသိတ်သိတ်ချစ်တယ်
ဒီအချိန်လောက်ဆို ရှိုဟန်ပြန်ရောက်နေလောက်ပြီး ဟား..ဟား...ရှိုဟန်..ရှိုဟန်
ငါ့ကိုနှိပ်စက်တဲ့အကျိုးသေချာခံစား"
ရှောင်ကျန့်တစ်ယောက်ဝမ်အိမ်တော်ကနေ
မသိမသာလေးခိုးထွက်ခါ
barတစ်ခုကလမ်းကြားမှာဝင်နေကာ
တစ်စုံတစ်ဦးကိုစောင့်နေသည်
ပြောပြောဆိုဆို အာ့လူကရောက်လာသည်
အခြားသူတော့မဟုတ်ရှိုဟန်ပင်
"ခွေးကောင်....ငါ့ကိုဒီလိုဖစ်အောင်လုပ်တဲ့ကောင် အေးပြန်တွေ့ရင်မင်းကိုခွေးစာကျွေးပစ်မယ်"
"ဟား.ဟား..ကိုယ်တိုင်တောင်မတ်တပ်သေချာမရပ်နိုင်တဲ့ကောင်ကများငါ့ကို"
"ရှောင်ကျန့်...ခွေးကောင်"
ရှိုဟန် သူ့လက်သီးကိုကျစ်နေအောင်စုပ်ပြီ
ရှောင်ကျန့်မျက်နှာထိုးရန်ပြင်သော်လည်း
သူ့ရဲ့လက်ကိုအသာလေးဖမ်းလိုက်သူကတော့ရှောင်ကျန့်ပင်
"မင်း...မင်း...ဘယ်လိုဖစ်ပြီဒီလောက်အားကြီး.."
"ဟား..ဟား...ငါ့အကွက်ထဲဝင်လာတဲ့ငါးစားကများ ငါ့ကိုတခွန်မခံပြန်မေးလို့"
"ဒါဆိုမင်းကငါတို့အသုံးချသွားတာပေါ့
ခွေးကောင်...ဟားဟား..ငါမင်းအကြောင်းတွေအကုန်သိအောင်ပြောပြမယ်"
