ညနေစောင်းလို့ထွက်လာတဲ့
လမင်းရီးခဗျာ
ချစ်ကြည်နူးနေတဲ့
ကောင်လေးနှစ်ယောက်ကို
မြင်သွားလို့လားမသိပူးရယ်
တိမ်တွေကြား နေရာမရစွာ
ရှောင်ပုန်းနေကပြီလေ
မကြာပါပူး ခဏနေတော့ဝမ်ရိပေါ်
နိုးလာလေပြီ
ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝှေ့အိပ်ပျော်နေတဲ့
ခလေးရယ် ဘယ်လိုတောင်ဦးကို
ဆွဲဆောင်နိုင်ရလွန်းတာလဲကွယ်
ခလေးသိနိုင်မလား
ဦးမင်းကိုဘယ်ချိန်ထဲက
စချစ်မိလဲဆိုတာလေ
ခလေးကိုစတွေ့ခဲ့တဲ့ ဆေးရုံကစတာပေါ့
ချစ်တယ်ဆိုတဲ့ခံစားချက်ကိုမခံစားဖူးသူမို့
ခလေးအပေါ်ယိုင်နေတဲ့စိတ်တွေကို
အမုန်းတွေထင်ခဲ့မိတဲ့ ဦးက
တဂယ်ကိုငတုံးပါပဲ လားလေ
ကြည့်ပါအုံးအိပ်နေတာတောင်
နှုတ်ခမ်းလေးကထော်နေတာများ
ဆွဲစားချင်စရာလေး
စိတ်ထဲကနေကြိတ်ပြောနေတဲ့
သူ့ဦးစကားတွေက ပျားရည်လို
ချိုမိန်ရသည်
ခဏအကြာတော့
ရှောင်ကျန့်နိုးလာပြီအပေါ်ကိုကြည့်တော့
သူ့ဦးက အကြင်နာမျက်ဝန်းတစ်စုံနဲ့
သူ့ကိုကြည့်နေတာကြောင့် ရှက်ကိုးရှက်ကန်း
သူ့ဦးရင်ခွင်အားထုမိတော့သည်
"ဦး....ကျတော့ကိုဘယ်လိုကြည့်နေတာလဲ"
"ဘာဖစ်လို့လဲ ဒီတိုင်းဦးချစ်ရတဲ့ခလေးကြည့်တာမကြည့်ကပူးလား"
"မဟုက်ပူး...ကြည့် ကြည့်.."
"ကြည့်တော့ပူး ခလေးကကြည့်ခိုင်းစေချင်သာမှမဟုက်သာ"
"ဟာ...ဦး"
အခြားသူတွေနဲ့ဆိုအရမ်းတည်ငြိမ်လွန်းလှတဲ့ဦးက ကျတော့အရှေ့မှာ ခလေးတစ်ယောက်လိုဆိုးနေပုံများ ဟီး...ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာဗျာ ထုတ်တော့မပြောတော့ပါပူး
တော်ကြာ ဦးကရစ်နေမှာဆိုးလို့လေ
"သွားတော့မယ် ခလေးအနားမနေတော့ပူး"
ပြောပြောဆိုဆိုဝမ်ရိပေါ်ထသွားတာကြောင့်
ရှောင်ကျန့် လှမ်းဆွဲရန်အပြင် ထလိုက်ရာ
"အား......ကျစ်...နာလိုက်တာ ဟင့်"
"ဘာဖစ်တာလဲခလေး"
