ဝမ်ရိပေါ်သူ့အခန်းထဲဝင်လာတာနဲ့
အိပ်ယာပေါ်မှာ
သူ့ခလေးကွေးကွေးလေးအိပ်
နေတာမြင်တော့ရင်ခုန်မိလေတယ်
"ဝမ်ရိပေါ်မင်းစိတ်ကိုမင်းထိန်းစမ်း
ဒီခလေးနဲ့တွေ့ရင်ဘာလို့ရင်တေခုန်နေမိတာလဲ ဟူး.....အိပ်နေတာစောင်တောင်မခြုံပူး"
ဝမ်ရိပေါ်အသာလေးစောင်ခြုံပြီး
သူ့ခလေးရဲ့လှပတဲ့မျက်တောင်လေးတွေ
ပိုးသားလေးလိုအိနေတဲ့ပါးလေးရယ်
အရမ်းကိုချိုလွန်းလှတဲ့သူ့အကြိုက်
ဆေးမချယ်ထားတာတောင်ရဲနေတဲ့
နှုတ်ခမ်းလေးဝယ်မှာတောင်သူ့ကိုက်လို့ပေါက်သွားတဲ့အရာလေးကအထင်း
"ဟူး...ဘယ်လိုတောင်ချစ်ဖို့ကောင်းသာလဲ
ဟမ်....ဘာတွေပြောနေမိပါလိမ့်
ငါသူ့ကိုမချစ်ပူး...ဒီတိုင်းသနားတာ"
ဝမ်ရိပေါ်သူ့စကားနဲ့သူငြင်းခုန်နေချိန်
အောက်ကကောင်လေးမှာ
အိပ်မက်များမတ်နေတယ်ထင်ပါရဲ့
"ဦး.....ကျတော်တောင်းပန်ပါတယ်
ဟင့်....မထားခဲ့ပါနက်နော်...ကျတော်ဦးစကားနားထောင်ပ့မယ်...မထားခဲ့ပါနဲ့..ဦး!"
ဝမ်ရိပေါ်သူ့ခလေးအနားလှုပ်နိုးလိုက်တော့
သူ့ခလေးကရုတ်တရက်ထလာပြီး
ခေါင်းချင်းတိုက်မိလေရဲ့
"အာ့.....နာလိုက်တာကွာ..မင်းခေါင်းက
ကျောက်တုံးလားဟ မာလိုက်တာ"
"တောင်း...တောင်းပန်ပါတယ်
ကျတော်သတိမထားမိလိုက်လိုဖြစ်သွား
တာပါ"
ရှောင်ကျန့်ပြောပြောဆိုဆိုမျက်ရေများနဲ့
သူ့ဦးကိုကြည့်ပြီးငိုလေရဲ့
"ဟ...ဘာလို့ငိုတာတုန်း..ကျစ်.."
"ကျတော့ကြောင့်ဦးနာသွားပြီး
ဟင့်.....ကျတော်အသုံးမကျလို့"
"တော်တော့ နားညီးတယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ဦး"
"နေလည်တောင်ကျော်နေပြီ
ဗိုက်ဆာပြီလား"
"မဆာပူး ဦးကော"
"ငါတော့ဆာတယ်"
"ဒါဆိုကျတော့ကိုစား"
အိပ်ယာလေးပေါ်မှာဒူးလေးထောက်ကာ
လက်ခလေးဆွဲပြီး သူ့ကိုစားဖို့ဆွဲဆောင်နေတဲ့ကောင်လေးကို ဝမ်ရိပေါ်ဘယ်လိုမှစိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပင်
