နောက်ဆုံးတော့လဲလေ...
ကျတော်လိုချင်ခဲ့တဲ့မိသားစုဘဝလေး
ရခဲ့ပြီ ကျတော်သိခဲ့ပါပြီ
အချစ်တွေကြားမှာမာနတွေမထားသင့်
ပူးဆိုတာ
အချိန်တွေကုန်တာမြန်လိုက်တာလေ
ဝမ်ရှောင်လေးတောင်၄နှစ်ရှိလာပြီ
အခုဆိုရင်ကျတော်နဲ့ဦးက
နယ်မြို့လေးတစ်ခုမှာသာမန်မိသားစု
လေးလိုနေထိုင်ကြတယ်
ဦးကတော့ ဘဏ်တစ်ခုမှာအလုပ်လုပ်နေတယ် ဒါက ကျတော်လိုချင်တဲ့မိသားစုဘဝလေး
"ပါးရေ....."
"ဘာလဲ"
"သားဗိုက်စာတယ်"
"သွားစားလေ"
"မရပူး ပါးခွံ့ကျွေး"
"ဟာ...နိdaddyပြန်လာတော့မယ်အာ့ကြမှကျွေးခိုင်း"
"မရပူး...ဟင့်...."
"ဟာဒီကလေးနော်...ငါဒီမှာ
နင်ဆော့ထားတာတွေသိမ်းနေတယ်"
"ပါးကိုမခေါ်တော့ပူး ဟင့်"
"ဘာ...ဝမ်ရှောင် နင်ကများ
ငါ့ကိုမခေါ်ပူးပေါ့ဟုက်လား"
"ဘာဖြစ်နေကြသာလဲ"
"ဒီမှာဦးရဲ့သားပေါ့
သူ့ကိုထမင်းမကျွေးလို့ဆိူပြီကောက်နေတယ်"
"သားရေဝမ်ရှောင်လေးကလဲကွာ
မကောက်ပါနက်"
"ဟွန့်...daddyပဲစဥ်စားကြည့်
သားကဗိုက်ချာကြယ်ပြောတာကို
မအညးပူးကြဲ့ ဟင့်"
"ဟုက်ပါရဲ့..ခလေးကလဲ
သားကဒါလေးပြောတာကိုဆူစရာလား"
"ဒီမှာဦးဘာမှလာမပြောနက်
သူသက်သက်ကောက်နာ ခုထဲက
သေချာဆုံးမ မှ"
"အာခလေးကလဲကွာ စိတ်လျော့ပါကွာ
ဒေါသကြီးပဲ"
"ဒီသားအဖကတော့
ကျတော်ကပဲမသိ ကလေးကို
အမဲဖျက်မဲ့အတိုင်းလိုက်ကာနေတာ"
"မဟုက်ပါပူးဗျာ"
"သွားကြ "
"ခလေးနေပါအုံး..."
ဒုန်း....
"သားရေ...daddyတို့ညစာငတ်ပြီထင်ပါရဲ့"
"အာ့တာdaddyကြောင့်"
"ဘာလဲအာ့တာမင်းကြောင့်
မင်းစပြီသွားကောက်တာကို"
"daddy နော် ပါးနဲ့ပြန်တိုင်မှာ
သားကိုအော်တယ်"
"ဟား..ဟား...မင်းပါးက
ငါ့ကိုဘာလုပ်နိုင်မှာမို့"
