နာကျင်နေလဲဆက်ဆွဲထားချင်သေးတယ်
ဘာလို့လဲဆိုတော့နာကျင်အောင်လုပ်သူက
ကျတော်မြတ်နိုးကတဲ့
ဦးဖြစ်နေလို့ပင်
ဦးကသိတ်ချစ်ရှာတာဗျ
ကျတော်မဟုတ်တဲ့ဆုဟွမ်ဆိုတဲ့အမျိုးသမီးကိုလေ
ကျတော့ရင်ထဲဘယ်လောက်ခံစားနေရမလဲသိနိုင်မလားဗျာ..ကျတော့အတွေးတို့ကိုအစိုးရတဲ့ဦးရေ
ရင်ထဲဝယ်ဘယ်လောက်နာကျင်နေမှန်းမသိတဲ့ထိုကောင်လေးအဖို့ အိပ်နေတာတောင်
မျက်ဝန်းထဲက မျက်ရေတွေစီးကျလို့
"ဟူး...ဒီကောင်လေးမှာဘယ်လောက်တောင်နာကျင်နေလို့လဲမသိအိပ်နေတာတောင်မျက်ရေတွေကစီးကျလို့"
ခဏအကြာတော့ရှောင်ကျန့်ပြာပြာသလဲလန့်နိုးလာပြီ သူ့အိမ်ပြန်ပို့ပေးဖို့အတင်းတောင်းဆိုလာလေတော့သည်
"ဟို..ကျတော်ဘယ်ရောက်နေသာလဲဗျ
ခမျာကရောဘယ်သူလဲ"
"ကို့နာမည်ကလုယန်
ညနေက ကားဂိတ်နားမှာမင်းမေ့လဲခံနီးကိုယ်ကယ်လိုက်တာ အခုတော့ဆေးခန်းမှာ"
"ကူညီပေးလို့ကျေးဇူးပါ
အခုတော့အိမ်ပြန်ဖို့လိုနေပြီ"
မျက်ရေတွေနက်သူ့ကိုအိမ်ပြန်ပို့ပေးဖို့တောင်းဆိုနေတဲ့ရှောင်ကျန့်ကြောင့်
လုယန်အပြေးကားသော့ယူပြီ
အိမ်ပြန်ပို့ပေးရသည်
လမ်းတစ်လျှောက်တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ကားလေးကိုဖြိုခွင်းတဲ့သူကလုယန်ပင်
"မင်းကြည့်ကသာ စိတ်ဓာတ်တအားကျနေပုံပဲ ဒါနဲ့မင်းနာမည်က"
"ရှောင်ကျန့်ပါ"
"အော်...ချစ်စရာလေးနော်"
ရှောင်ကျန့်ကားမှန်ကိုအကြည့်စူးစူးနဲ့ကြည့်လာတော့မှ
"မင်းနာမည်လေးကိုပြောသာ"
"ကျေးဇူးပြုပြီးမလိုတာတွေမပြောပါနက်လား"
"ဟုက်...sorry"
ကျီ...
ကားရပ်ပြီဆိုသာနဲ့ရှောင်ကျန့်ကားထဲကအပြေးကလေးထွက်လာတော့
သူ့ဦးက အိမ်ရှေ့ကခုံးမှာဆေးလိပ်လေးထိုင်
သောက်ရင်းအကြည့်တွေကလဲစူးရှလွန်းလှ
လေသည်
