#Likeme Verhaal

Deel 2: "Is dit een kruisverhoor?"

Pommelien pakt haar huissleutel en doet de deur open. Lotte en Maksim wisselen even een blik. Ze hebben Pommelien in ieder geval zo ver gekregen dat ze hen naar binnen laat. "Willen jullie iets drinken?" vraagt ze. "Ja, lekker" zegt Lotte. "Wat willen jullie hebben?" "Heb je Cola?" vraagt Lotte. "Ja, jij ook Cola Maksim?" "Ja is goed" antwoord hij. Pommelien pakt twee glazen uit de kast en schenkt er Cola in. "Neem je zelf niks?" vraagt Maksim. "Nee, ik heb niet zoveel dorst. Maar ga lekker zitten op de bank."

Lotte en Maksim gaan naast elkaar zitten en Pommelien zet haar drinken op de tafel voor hen. Dan gaat ze naast hen op de bank zitten. Het is eventjes stil, maar plots besluit Maksim te vragen wat hij al de hele tijd wil vragen. "Gaat alles wel goed met je Pommelien?" "Ja hoor tuurlijk. Zou er iets moeten zijn dan?" "Nou je bent wat stiller de laatste tijd en je blijft nooit langer na de repetities om nog te kletsen of om iets te gaan drinken." "Nou dat valt toch wel mee" antwoord Pommelien. "Zorg je wel goed voor jezelf?" vraagt Lotte. "Ja tuurlijk waarom zou ik dat niet doen. Ik ben niet gek" liegt Pommelien, want ze slaat wel eens een maaltijd over en de tussendoortjes al helemaal. "Je kan het echt tegen ons zeggen als er iets aan de hand is" zegt Maksim. "Dat weet ik."

"Waar kwam je net eigenlijk vandaan?" vraagt Lotte. "Zeg jongens was is dit, een kruisverhoor?" zegt ze een beetje boos. "Ik hoef toch niet alles wat ik doe met jullie te delen en jullie hoeven me al helemaal niet te controleren!" "Rustig Pom, we zijn alleen bezorgd om je" zegt Maksim. "Ja en dat is dus nergens voor nodig. Misschien is het beter als jullie naar huis gaan" zegt ze en ze staat op van de bank. Ook Lotte gaat staan en legt een hand op haar schouder. "Zo kennen we je helemaal niet Pommelien. We willen je alleen maar helpen en we willen niet dat je slecht voor jezelf zorgt en je bent ons echt niet tot last als je ons om hulp vraagt." "Lotte nu moet je ophouden er is niks aan de hand. Ik voel me prima en ik heb jullie hulp al helemaal niet nodig. Ik kan prima voor mezelf zorgen" zegt ze nog bozer. "Doe eens rustig tegen Lotte. Dat je misschien je dag niet hebt is oké, maar je moet niet zo tegen haar uitvallen" zegt Maksim boos om Lotte te verdedigen.

"Kom we gaan" zegt hij. Als ze buiten staan en de deur achter zich hebben dicht getrokken barst Lotte in tranen uit. "Hey jij kan hier niks aan doen hé, je wilde haar alleen maar helpen en als zij onze hulp niet nodig heeft is dat haar probleem" zegt Maksim en hij slaat een arm om haar heen. "Ik weet het maar toch voelt het slecht, ik heb haar nog nooit zo boos gezien." "Nee, ik ook niet." "Ik hoop dat ze morgen tijdens het optreden wel weer normaal doet" zegt Lotte. "Dat komt echt wel goed. Kom ik breng je naar huis" zegt hij. Maksim was namelijk met de auto naar de dansreptities gekomen en Lotte te voet.

Pommelien is huilend tegen de voordeur aan gaan zitten. Hoe kon ze nu zo stom zijn om zo uit te vallen tegen haar vrienden. Ze is gewoon chagrijnig omdat ze honger heeft, maar ze moet en zal niks meer eten vandaag. Ze wil zo snel mogelijk afvallen. "Wat moet ik nu doen om het op te lossen. Ik kan toch moeilijk het eerste optreden verpesten met die stomme ruzie" denkt ze. Dan ziet ze opeens haar telefoon liggen. Ze twijfelt op ze naar Lotte en Maksim moet bellen. Na 10 minuten besluit ze om toch naar hun huis te gaan om haar excuses aan te bieden. Dat komt iets beter over dan door de telefoon. Ze veegt snel haar tranen weg en pakt haar fiets sleutels en verlaat haar huis.

Eerst fietst ze naar Lotte want tegen haar was ze het ergst boos geworden. Nadat ze aangebeld heeft gaat de voordeur al snel open. Lotte is erg verbaast als ze Pommelien voor haar deur ziet staan. "Hey" zegt ze. "Hey. Ik kom mijn excuses aanbieden voor daarstraks ik had nooit zo tegen je uit mogen vallen. Ik heb denk ik gewoon mijn dag niet zo. En ik weet echt dat jullie het goed bedoelde. Ik had echt nooit zo boos mogen worden. Kan je het me vergeven?" zegt Pommelien. Lotte kijkt bedenkelijk maar zegt dan met een glimlach: "Tuurlijk." "Echt?" Lotte knikt en ze geeft Pommelien een knuffel. "Wil je even binnen komen?" vraagt ze. "Ik vind het echt lief aangeboden, maar ik moet nog langs Maksim tegen hem ben ik ook niet bepaald lief geweest" antwoord Pommelien. "Is goed, hij gaat je ook vast vergeven." "Ik hoop het maar." "Niemand kan lang boos op jou blijven en Maksim al helemaal niet."

"Dankjewel Lotte en ook voordat jij er altijd voor me bent terwijl ik dat niet altijd voor jou ben." "Jij bent er wel altijd voor mij. Maar je moet me echt beloven dat als er iets is je gelijk naar me toe gaat. Of naar iemand anders. Je hebt alleen jezelf ermee als je dingen voor jezelf houd die je in je eentje wil oplossen" zegt Lotte lief. "Is goed. Nu ga ik maar richting Maksim want het wordt al laat." Ze geven elkaar nog een knuffel. "Rijd je voorzichtig in het donker?" vraagt Lotte. "Ja komt helemaal in orde." Lotte zwaait Pommelien nog uit. Beide zijn ze blij dat het weer goed is gemaakt.

Nu moet Pommelien nog naar Maksim toe. Ze hoopt dat zij haar ook zo makkelijk vergeeft als dat Lotte dat heeft gedaan. Na een tiental minuten gefietst te hebben komt ze aan bij zijn huis. Ze belt aan maar er doet niemand open. Ze belt nog een tweede keer, maar ook dit keer komt er geen reactie. Pommelien kijkt door het raam of ze ergens licht ziet branden maar dit is ook niet het geval. Ze wil nog een keer aanbellen, want wie weet ligt hij al gewoon te slapen. Tot er plots een hand op haar schouder wordt gelegd.....