#Likeme Verhaal

Deel 11: In het ziekenhuis

Pommelien kijkt weg van hen de andere kant op. Ze gelooft hen niet. "Misschien wil je dit niet horen, maar ik vind je echt prachtig" zegt Maksim. Er komt geen reactie hierop van Pommelien ook al was dit heel erg lief. "We waren en zijn nu nog steeds erg bezorgd om je. Weet je hoe erg het was toen je was flauwgevallen? Ik dacht echt dat ik je kwijt was" zegt Maksim. Pommelien draait haar hoofd weer terug. "Sorry, dat was niet de bedoeling. Ik wilde jullie niet bezorgd maken" zegt ze. Maksim wrijft met zijn duim rondjes over haar hand. "Waarom heb je het niet gewoon gezegd dat er iets was toen we er naar vroegen?" vraagt Lotte. "Omdat het niks is" antwoord Pommelien. "Niks?! Pommelien je hebt een eetstoornis en dat noem jij niks?" zegt Maksim boos. Pommelien schrikt van deze plotselinge uitval. "Ja, nou ja, ik dacht dat het niks was. Ik wilde gewoon wat afvallen."

Op dat moment komen de ouders van Pommelien de kamer binnen gelopen. "Meisje toch wat is er met je gebeurt. Waarom heb je niks gezegd?" vraagt haar moeder. Pommelien antwoord niet en ze is best wel geschrokken van het feit dat haar ouders weten dat ze in het ziekenhuis ligt. Terwijl het toch vrij logisch is dat ze zijn gebeld. "Is er al iets bekend van wat ze heeft?" vraagt haar vader aan haar vrienden. Lotte neemt het voortouw dan maar. Want de rest lijkt het erg moeilijk te vinden om te vertellen. "De dokter is het daar straks komen vertellen en het is niet een hele positieve uitslag. Ze heeft anorexia. De dokter zij ook dat het nog niet heel erg was ze gaat er dus niet dood aan, maar ze moet wel behandeld worden." Haar ouders kijken geschrokken naar Pommelien. Haar moeder loopt dichter naar het bed toe en zegt: "Maar Pom je bent toch perfect zoals je bent." "Nou dat vind ik niet" antwoord Pommelien bot.

"Misschien vind je me ook wel een slechte moeder. Ik namelijk wel. Ik heb dit helemaal niet doorgehad. En je zei dat je het druk had, maar ik had wel langs kunnen komen en dat heb ik niet gedaan." "Mama je bent helemaal geen slechte moeder."

"Hoe moet het nu verder?" "Dat moeten ze nog vertellen, maar de dokter zou zo terug komen" zegt Sali.

Niet veel later komt de dokter binnen. "Ik ga jullie vertellen wat het plan is en hoe we Pommelien zo snel mogelijk beter kunnen maken. Er gaat wel wat tijd in zitten om weer een normaal eetpatroon op te bouwen als je een angst hebt ontwikkeld voor eten. Wat we gaan doen is dat we u hier 1 week houden ter observatie en om verschillende soorten medicatie toe te dienen. Daarna kijken we hoe het gaat en als het goed gaat mag u naar huis, maar dan moet er wel iemand de hele tijd op u letten en u helpen met het bereiden van een maaltijd. Dit is allemaal zodat u niet terug valt in het oude patroon waar u nu in zit" legt de dokter uit.

"Gaat het wel helemaal goed komen dokter?" vraagt haar moeder. "Ik ga er wel van uit, maar dan moet Pommelien het ook toestaan dat we haar helpen." De dokter richt zijn blik weer op haar. "Staat u daarvoor open?" vraagt hij. "Wat houd het precies in?" vraagt ze. "We zien dat u sterk vermagerd bent en u gaf daarbij ook aan dat u al een lange tijd niks heeft gegeten. We gaan dan medicatie aandienen zodat u zich beter voelt en we gaan u helpen met eten zodat u aankomt tot een normaal gewicht. Staat u daarvoor open?" Iedereen kijkt hoopvol naar Pommelien, maar zij zegt: "Nee ik wil echt niet aankomen. Ik ben al dik genoeg." "Pommelien zeg jij nu? Dat ben je helemaal niet" zegt Maksim geschrokken. "Dit is dus het patroon waar ik het zojuist over had. Kijk ik kan er wel om heen gaan draaien, maar ik zal gewoon eerlijk met jullie zijn. Pommelien als jij zo doorgaat met leven, zal je vaker flauwvallen en nog sneller vermoeid zijn dan dat je nu al bent. Als je nog verder terug valt zul je het in het ergste geval niet overleven. Hoe we dit allemaal weten is omdat we daarstraks al een aantal testjes hebben uitgevoerd. We zagen al heel erg goed je ribben en dat betekent dat je vet percentage erg laag is er moet dus drastisch iets veranderen" zegt de dokter.

Bij het horen dat ze het niet overleefd als ze zo door gaat, begint Pommelien te twijfelen. "Pom ik wil je echt niet kwijt hé" fluisterd Maksim. Pommelien zucht en zegt: "Oké ik vind het prima als jullie mij helpen, maar ik wil niet teveel aankomen." Maksim glimlacht en knijpt zachtjes in haar hand, om te laten merken dat hij achter haar keuze staat. "Het is al fijn dat u mee wilt werken en het is een moeilijke stap voor u, dat weet ik zeker. Maar ik ben nu al trots dat u dit aan durft te gaan." 

Een week later gaat het al een stukje beter met Pommelien. Het eten en vooral het aankomen is echt een hele moeilijke opgave voor haar, maar ze probeert het wel. Het aller moeilijkste vindt ze dat ze niet kan gaan sporten of in ieder geval veel te bewegen om al die calorieën er weer af te trainen. De ouders van Pommelien en Maksim zijn er net zoals iedere dag weer in het ziekenhuis om haar een hart onder de riem te steken. Vooral Maksim komt heel erg vaak op bezoek. Wel buiten de optredens van Likeme om, want die gaan wel gewoon door. Veel fans zijn wel teleurgesteld dat Pommelien er niet bij is, maar zij hebben het nieuws inmiddels al voorbij zien komen op het internet.

Pommelien heeft ook op haar instagram een geruststellend berichtje geplaatst, waarin ze verteld dat alles goed met haar gaat en dat niemand zich zorgen hoeft te maken, maar dat ze voorlopig niet aanwezig zal zijn bij de optredens.

De dokter komt binnen en zegt: "U bent er erg op vooruit gegaan de afgelopen week, dat betekend dat u naar huis mag. Alleen moet u 24/7 in de gaten gehouden worden zodat u niet weer een terugval krijgt. Maar dat lijkt me geen probleem met al die lieve mensen die zo goed voor u zorgen. Dus bij deze bent u ontslagen uit het ziekenhuis, maar u moet nog wel meerdere keren op controle komen. Daar krijgt u later nog wel een bericht over." Iedereen bedankt de dokter en hij vertrekt weer. "Ik denk dat wij onze vakantie dan maar moeten uit stellen" zegt de moeder van Pommelien tegen de vader van Pommelien. "Ja, dat lijkt mij ook." "Nee, pap en mam. Jullie gaan gewoon op vakantie. Jullie hadden jullie er zo op verheugd en die ene maand kan ik heus wel voor mijzelf zorgen" zegt Pommelien. "Nee niks van je hebt de dokter gehoord je moet in de gaten gehouden worden, we blijven thuis" zegt haar moeder.

"Ik wil ook wel voor haar zorgen en haar in de gaten houden" zegt Maksim.