#Likeme Verhaal

Deel 12: Bij Maksim thuis

"Ik wil ook wel voor haar zorgen en haar in de gaten houden" zegt Maksim. "Zou je dat echt willen doen?" vraagt haar vader. "Ja tuurlijk, ik vind het echt geen probleem en ik heb zat ruimte thuis. Tenzij Pommelien het wel vervelend vindt?" "Nee, tuurlijk niet. Dat vind ik hartstikke gezellig" antwoord ze met een grote glimlach. Maksim glimlacht ook naar haar. Hij vindt het geweldig als Pommelien voor een maand bij hem komt wonen. "Wanneer vertrekken jullie op vakantie?" vraagt Pommelien aan haar ouders. "Vanavond om elf uur" antwoord haar moeder. "Dan hebben we nog genoeg tijd om jouw spullen hier in te pakken en om naar mijn huis te gaan" zegt Maksim.

Een paar uur later zijn ze bij Maksim aan gekomen. "Welkom in je nieuwe huis, voor de komende maand" zegt hij tegen Pommelien. "Dankje" antwoord ze. "Dan gaan wij er maar weer vandoor, we moeten straks het vliegtuig halen. Weten jullie het echt zeker?" vraagt haar moeder. "Mam het is echt oké. Ik weet zeker dat Maksim goed voor me gaat zorgen." "Goed, maar beloof me dat als er ook maar iets is je me belt. Dan nemen we het eerste het beste vliegtuig terug." "Mevrouw dat is nergens voor nodig ik beloof dat ik goed voor har zal zorgen en als er iets is bel ik u direct. Geniet volop van jullie vakantie en maak u niet al te veel zorgen over hoe het hier gaat" zegt Maksim. "Fijn om te horen, dan gaan we maar." "Ja is goed mama, veel plezier op vakantie" zegt Pommelien en ze geeft haar moeder een knuffel. Daarna gaat ze naar haar vader.

Haar moeder zegt op fluister toon tegen Maksim: "Wil je af en toe een berichtje sturen hoe het met haar gaat en haar voldoende laten eten. Ik het ziekenhuis letten ze daar streng op, dus zou jij dat ook willen doen?" "Tuurlijk mevrouw, ik wil ook niet dat ze weer flauw valt."

Haar ouders vetrekken en Pommelien en Maksim blijven samen achter. "Nogmaals bedankt dat ik hier mag blijven en als je me zat bent mag je het ook gewoon zeggen. Dan ga ik gewoon weer naar huis" zegt ze. "Hoe kan ik jou nu zat worden?" antwoord hij lief. "Ja, je weet hoe ik soms kan zijn hé. Soms ben ik iets te druk en te fanatiek." "Dat vind ik juist zo leuk aan je en ik laat je trouwens niet naar huis gaan, want ik heb beloofd om voor je te zorgen."

"Het is nu bijna half 9 dus zullen we voor de tv ploffen en een film kijken of zoiets?" vraagt Maksim. "Ja, lijkt me leuk." "Oké ga jij maar alvast zitten dan pak ik wat te eten erbij." "Ik hoef niks hoor" zegt Pommelien. "Jawel dat moet wel. Het hoeven geen snacks te zijn, maar je moet wel iets eten. Kijk ik heb wat op het internet gezocht en heb vervolgens producten in huis gehaald met zo min mogelijk calorieën erin, zodat je je niet meteen schuldig hoeft te voelen als je iets eet. Ik heb bijvoorbeeld mandarijnen gehaald, olijven en pure chocolade. Je zou het misschien niet zeggen, maar daar zitten weinig calorieën in en is dus best wel gezond."

"Ik vind het echt heel lief dat je zoveel moeite voor me hebt gedaan en hel allemaal voor me hebt uitgezocht. Ik zal proberen om iets op te eten." "Dat is al een goede instelling. Dat je het wil proberen is al heel wat." Maksim loopt naar de keuken en pakt dan eer reep pure chocolade. Vervolgens gaat hij met Pommelien op de bank zitten onder een lekker warm dekentje.

Ze zetten de tv aan en zoeken een film uit. "Wat wil je zien, kies jij maar. Ik ben er namelijk heel erg slecht in" zegt Maksim en hij geeft de afstandsbediening aan haar. "Ik ook niet, maar ik zal m'n best doen" zegt ze met een glimlach waar Makism wel uren naar zou kunnen kijken. Ze scrolt door heel Netfilx heen en komt uiteindelijk bij een film uit. "Zullen we Romeo en Juliet kijken?" "Ik vind het prima, dat is toch een mooie liefdesfilm?" "Ja, dat zou je denken, maar toch eindigd het niet zo leuk" zegt Pommelien. "Hey, nu niet het einde verklappen he" zegt Maksim gespeeld boos. "Ja sorry, ik dacht dat je het verhaal van Romeo en Juliet wel al kende." "Nee, die ken ik nog niet, maar als we hem kijken dan wel."

Ze starten de film. Na een paar minuten maakt Makim de verpakking van de chocolade open. Pommelien kijkt er bedenkelijk naar. Ze wil het eigenlijk helemaal niet eten. Ze vindt het daarin tegen wel heel erg lief van Makim dat hij dit allemaal voor haar wil doen. Hij breekt een stukje af en geeft het aan Pommelien. Ook breekt hij een stukje af voor zichzelf.

Ze kijkt er na en probeert zich ook weer te focussen op de film, maar het lukt haar niet. Het lijkt wel alsof het stukje chocolade in haar handen tegen haar praat. "Als je mij opeet zul je zoveel aankomen. Je kan me toch niet opeten dat durf je niet. Het zijn zoveel calorieën die in mij zitten." En zo gaat het maar door.

Maksim ziet dit en legt een arm om haar heen. "Je kan het, ik geloof in je" zegt hij. Pommelien's ogen beginnen te tranen en al snel stroomt er een traan langs haar wang. "Hey, het komt allemaal goed" zegt Maksim terwijl hij haar dichter tegen zichzelf aandrukt. "Waarom kan ik dit nu niet. Ik vond chocola altijd heel erg lekker" zegt ze snikkend. "Dat is die eetstoornis die je tegen houd. Maar luister daar alsjeblieft niet naar. Luister maar naar mij. Je bent prachtig van binnen en van buiten. Je bent hartstikke knap en heel veel mensen denken daar ook zo over. Heb jij die berichtjes onder je post op instagram niet gezien. Die zijn toch alleen maar positief?" "Ja, iedereen is hartstikke lief altijd, maar ik voel me gewoon niet knap." "Dat ben je wel en zo'n stukje chocolade veranderd daar helemaal niks aan" zegt Makim en hij geeft haar een kus op haar voorhoofd.

Heel voorzichtig neemt Pommelien dan een hapje en vindt het eigenlijk best wel lekker. Met veel moeite eet ze de rest van het stuk ook op. "Super knap van je" zegt Maksim. Pommelien krijgt een kleine glimlach op haar gezicht en nesteld zich tegen Maksim aan, zo kijken ze de film verder en vallen ze beide op de bank in slaap.