#Likeme Verhaal

Deel 3: Weer goed?

Tot er plots een hand op haar schouder wordt gelegd. Pommelien schrikt er van en draait zich om. Dan ziet ze Maksim achter haar staan. "Sorry ik wilde je niet laten schrikken" zegt hij. "Wat kom je doen?" "Ik kom sorry zeggen voor daarstraks. Ik weet dat jullie het beste met me voor hebben, alleen werd het me vandaag allemaal een beetje teveel. Ik had nooit zo tegen jullie mogen uitvallen" zegt Pommelien. "Ik moet ook sorry zeggen ik heb misschien iets te heftig erop gereageerd." "Nee, helemaal niet. Ik zou dat ook gedaan hebben. Ik weet niet wat me bezielde maar ik snap echt dat je zo reageerde." "Zand erover dan maar?" vraagt Maksim. "Ja zand erover." Ze geven elkaar een knuffel.

"Waar kom jij eigenlijk vandaan?" "O ik was even een rondje aan het lopen om mijn hoofd een beetje te legen en om na te denken over vanmiddag. Ik denk als jij hier niet had gestaan dat ik nog langs jouw huis was gereden om het op te lossen. Want het laatste dat ik zou willen is om met ruzie op het podium te staan" zegt Maksim. "Dat wilde ik ook niet en daarom ben ik hier dus naartoe gekomen. Nou ja ik ben eerst langs Lotte gegaan." "Wat zij zei?" "Ze heeft het me gelukkig ook vergeven." "Gelukkig, want Lotte was helemaal in tranen daarstraks. Ik ben blij dat alles dan weer goed is." "Ja ik ook. Ik denk dat ik maar weer eens richting huis ga." "Maar je bent op de fiets en het is al best wel donker aan het worden dus je kan ook bij mij slapen als je wil." "Heel lief maar ik wil je echt niet tot last zijn en ik..." begint Pommelien maar ze wordt onderbroken. "Je bent me helemaal niet tot last. Kom maar mee naar binnen."

"Ik vind het wel gezellig." Makism opent zijn deur en laat haar naar binnen. "En daarbij het is al veel te lang geleden dat je hier nog eens langs bent geweest" zegt hij. "Ja dat klopt" zegt Pommelien zachtjes. "Wil je nog wat drinken of wil je gaan slapen want het is intussen al bijna elf uur in de avond?" vraagt hij. "Ik ben wel al wat moe dus ik wil eigenlijk wel gaan slapen." "Ehm ja dan heb ik nog wel een klein probleempje, want ik heb maar 1 bed. Als je het niet erg vindt kun je bij mij in bed slapen, maar als je dat niet wil ga ik wel op de bank slapen" zegt Maksim. "Dat hoeft helemaal niet ik ben bij jou te gast dus ik vind het ook niet erg om op de bank te slapen. Maar als het mag wil ik wel bij jou komen liggen." "Tuurlijk mag dat" zegt Maksim blij, want hij had hier stiekem wel op gehoopt.

"Loop maar mee naar boven, je weet het toch nog wel te vinden?" zegt Maksim lachend. "Ja hoor. Nu niet beginnen overdrijven hé ik ben wel een tijdje niet langs geweest maar ook nu niet zo lang" zegt Pommelien ook lachend. Ze lopen de trap op en Pommelien doet een deur open waar de slaapkamer van Maksim is. "Zie je wel ik ben het niet vergeten" zegt ze. "Ja ik zie het. Sorry voor de rotzooi ik wist natuurlijk niet dat je langs zou komen anders had ik wel wat opgeruimd." "Dat maakt toch helemaal niks uit. Mijn huis is soms ook een rommeltje hoor" zegt Pommelien met een glimlach. Maksim kijkt haar aan en zegt: "Dit heb ik echt gemist." "Wat?" "Die mooie glimlach van jouw. Ik heb je al een tijdje niet meer zien lachen en ik weet dat je het niet wil horen maar zeg het alsjeblieft als er iets aan de hand is." "Er is niks aan de hand en als je er weer de hele tijd over gaat doorzeuren dan vertrek ik weer" zegt Pommelien en ze wil zijn slaapkamer uitlopen, maar Makism pakt haar hand vast. "Sorry ik zal er over ophouden. Zullen we maar gaan slapen?" Pommelien knikt.

"Wil je een trui van mij lenen om in te slapen?" "Ja, graag." Maksim zoekt in zijn kast naar de kleinste trui die hij heeft om te verkomen dat Pommelien erin verzuipt. Als hij een trui gevonden heeft geeft hij die aan haar. "Je kan je wel omkleden in de badkamer dan zal ik me hier om kleden" zegt hij. Pommelien doet wat haar gezegd wordt en niet veel later komt ze terug. Maksim is ondertussen ook omgekleed. Hij krijgt een spontane glimlach op zijn gezicht als hij haar zo ziet staan in een veelste grote trui. "Je ziet er echt schattig uit mevrouw Thijs." "Dankje, jij ook meneer Stojanac" zegt ze blozend. "Ik schattig? Heb je die spieren van mij niet gezien ofzo?" zegt Maksim die in z'n hemd staat en omdat Pommelien nu bij hem is, heeft hij voor het gemak een joggingbroek aangetrokken. "Ja, je bent schattig, maar ook gespierd dus eigenlijk een soort van schattiggespierd" antwoord ze lachend. Maksim tilt haar in een snelle beweging op en legt haar vervolgens op zijn bed neer. "Denk je er nogsteeds zo over." "Nee grapje, je bent knap met die spieren van je." Makism moet ervan glimlachen. "Gaan we slapen, want het is al laat en morgen hebben we ene optreden" vraagt Pommelien. "Ja, is goed."

Ze kruipen beide onder de deken en Makism doet de deken goed over Pommelien heen. "Lig je goed" vraagt hij. Pommelien kuipt tegen hem aan en legt haar hoofd op zijn borstkas. "Nu lig ik perfect." Maksim slaat zijn armen om haar heen. "Weltrusten" zegt hij. "Slaapwel" antwoord Pommelien. Maksim vind het fijn dat Pommelien zo dicht bij haar is. Hij kan haar beschermen voor wat dan ook en hij weet dat ze op dit moment dus veilig is. Toch maakt hij zich nogsteeds zorgen om haar. Elke keer als hij vraagt of er iets met haar aan de hand is. Doet ze zo raar en probeert ze die vraag te ontwijken. Als je je helemaal top voelt doe je dat toch niet en dan wordt je er al helemaal niet boos over. Als hij merkt dat ze in slaap is gevallen geeft hij een heel zacht kusje op haar voorhoofd en al snel valt hij ook in slaap.