#Likeme Verhaal

Deel 14: Hangt er liefde in de lucht?

Pommelien gaat iets rechter op zitten zodat ze elkaar in de ogen kunnen kijken. Zonder dat Makism het door heeft drukt hij zijn lippen op die van Pommelien. Het is een korte kus, want Maksim trekt al snel terug omdat hij niet zeker weet of Pommelien dit wel wil. Tijd om hier op te reageren heeft ze niet, want op dat moment gaat de deurbel.

Maksim staat op van de bank en loopt naar de voordeur toe. Als hij open doet ziet hij Lotte, Francisco en Sali staan. "Hey, we kwamen even kijken hoe het hier gaat" zegt Francisco. "Kom binnen" zegt Maksim en hij stap naar achteren zodat ze naar binnen kunnen lopen. "Hey, Pommie" begroet Francisco haar en geeft haar een dikke knuffel. "Hoe gaat het met je? Ben je oké? Kunnen we nog iets voor je doen?" ratelt Francisco door. "Fran rustig, 1 vraag tegelijk" zegt Lotte lachend. "O ja sorry, ik ben gewoon zo blij om je weer te zien." "Ik jullie ook hoor" antwoord ze.

"Maar goed hoe gaat het?" vraagt Sali. "Tja het kon beter, maar het gaat met pieken en dalen." "Oei wat is er dan?" vraagt Francisco nieuwsgierig en bezorgd. "Sommige dagen gaan gewoon beter dan de andere." "Maar Pom komt er echt wel weer boven op. Alleen is het soms wat lastiger" mengt Maksim zich in het gesprek. Pommelien lacht naar hem. Ze denkt even terug aan hetgene dat er daarnet is gebeurd. Maksim heeft haar gewoon gekust. Haar gedachten dwalen zo ver af dat Francisco met zijn hand voor haar ogen aan het zwaaien is.

"Ehh hallo, aarde aan Pommelien" zegt hij. "Wat? O sorry, waar hadden we het ook alweer over?" "Jij was precies heel ver weg" lacht Sali. "Ja, je hebt van die momenten hé" zegt Pommelien terwijl ze nog aan Maksim denkt.

Ze praten nog over van alles en nog wat. Over likeme, hun vriendschap en nog veel meer. In de avond om een uurtje of tien gaat iedereen weer naar huis. Behalve Pommelien natuurlijk, die blijft nog bij Maksim. Als ze hun vrienden hebben uitgezwaaid en de deur hebben dicht gedaan valt er even een stilte. Maksim vindt het een beetje akward worden dus zegt hij: "Ik denk dat ik even aan de afwas ga beginnen" en hij loopt richting de keuken. Pommelien loopt achter hem aan en houdt hem tegen. "Maks wacht eens" zegt ze. Als Maksim zich omdraait en haar aankijkt geeft ze hem een kus op zijn mond.

Hij is een beetje verward. Hij was er eigenlijk vanuit gegaan dat ze hem niet leuk vond. Hij krijgt dan ook een glimlach tot over zijn oren. Voor de zekerheid vraagt hij even: "Ben je verliefd op me?" "Ja tuurlijk, anders zou ik je toch niet kussen." "Ja snap ik maar ik wilde het even checken." Pommelien moet er om lachen en geeft hem nog een kus. Maksim trekt haar naar zich toe en zo blijven ze nog even kussend staan. Hoewel ze al we vaker hebben moeten kussen als Caro en Vince, voelt dit toch helemaal anders. Nu weten ze dat ze in de werkelijkheid echt voor elkaar zijn gevallen en dat het niet alleen maar geacteerd is.

"Maks ik wil even zeggen dat jij echt de liefste persoon bent die ik ken en dat ik volledig mezelf kan zijn bij jou. Wat je de afgelopen tijd allemaal voor me hebt gedaan is echt zo lief. Als ik het allemaal even teveel vind worden ben jij er weer om me gerust te stellen" zegt Pommelien lief na de kus. "Daar hoe je met niet voor te bedanken. Het is graag gedaan en bovendien wil ik je weer gelukkig zien. Volgens mij gaat het al iets beter, maar ik wil je weer zo gelukkig zien voordat die eetstoornis dat van jou heeft afgepakt."

"Op dit moment ben ik wel gelukkig, daarnet niet, maar dat ik me nu weer beter voel komt echt door jou. Daar wil ik je dus even voor bedanken, dus als ik ooit iets voor je kan betekenen om iets terug te doen moet je het gewoon zeggen." "Pommelien nu moet je even heel goed luisteren, jij bent al het beste wat me ooit is overkomen. Daar hoef ik echt niks voor terug en niks maakt mij gelukkiger dan jou gelukkig te zien."

"Nou hou op hoor Makism, straks ga ik er nog van blozen." "Het is echt waar en je bent schattig als je bloost dus dat hoef je echt niet voor me te verbergen."

De volgende dag wordt Pommelien als eerste wakker. Uiteraard naast Maksim. Of nou ja ze ligt half op zijn borstkas, de plek waar ze het lekkerst kan slapen. Vannacht heeft ze al helemaal uiteraard goed geslapen. Ze heeft gewoon met Makim gekust en dat pakt niemand haar meer af. Ze draait zich zachtjes om om Maksim niet wakker te maken en kijkt naar hem terwijl hij slaapt. "Best gek hoe het allemaal zo is kunnen lopen. Eerst waren we collega's, daarna beste vrienden en nu hebben we een relatie met elkaar. Het een heeft dan ook weer met het andere te maken. Als ik nooit een eetstoornis had gekregen dan hadden we hier niet zo gelegen. Dat is dat ook wel het enige positieve ding van die eetstoornis, verder is het een en al ellende. Maar ik wil blijven vechten voor herstel. Ook voor Maksim" denkt ze in zichzelf.

Dan opent Makism zijn ogen en het eerste wat hij ziet is Pommelien die naar hem kijkt. "Dag schoonheid" zegt hij. "Goeiemorgen, heb je lekker geslapen?" vraagt Pommelien. "Met jou naast me slaap ik toch altijd heerlijk. Als ik naast me kijk zie ik de mooiste prinses van de wereld liggen." "Slijmbal" lacht Pommelien. Maksim moet er ook om lachen. "Dus jij vindt dat ik aan het slijmen ben?" "Ja, dat vind ik ja" antwoord ze uitdagend. Maksim begint haar te kietelen en geeft haar heel veel kusjes. De rest van de dag zijn ze gezellig met elkaar en de liefde hangt groots in de lucht.