Zawgyi
ဒီပါေခတ္ စိတ္ကို ၿငိမ္ေအာင္ထားလိုက္ၿပီး အခန္းထဲက ျပကၡဒိန္ကိုၾကည့္လိုက္သည္၊
"2045!ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ ခုန္ကူးသြားတာလားဟ!"
ေနဦး အေကာင္းေတြးရေအာင္၊ျပကၡဒိန္က ျမန္မာလိုျဖစ္ေနပံုရရင္ သူကူးလာတဲ့ေနရာက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာဆုိတာ ေျပာစရာမလိုေပ၊ေတာ္ေသးတယ္ ေျပာရမွာပဲေလ၊ အျခားႏိုင္ငံကို သြားကူးမိရင္ အဲ့က ဘာသာစကားပါ အေခ်ာင္သင္ေနရဦးမယ္ စာလုပ္ရမွာ အပ်င္းဆံုးေတာ့ အဆိုးထဲရ အေကာင္းလို႔ ဆုိရမွာပဲေလ၊
ထိုခ်ိန္မွာ တံခါးေခါက္သံၾကားလိုက္ရၿပီး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အသံကိုပါ ၾကားလိုက္ရေတာ့သည္။
"ကိုကိုေလး...အန္တီေလးက ေအာက္ခဏဆင္းခဲ့ပါအံုးတဲ့"
"ဟုတ္ၿပီ ခဏေန ဆင္းခဲ့မယ္" ဒီပါေခတ္ လွမ္းေျပာလိုက္ၿပီးေနာက္မွာ ေခါင္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကုတ္လိုက္ေတာ့သည္၊
ဘယ္မွာလဲ မွတ္ဥာဏ္ေတြ!!!!
ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ၊ဘာမွတ္ဥာဏ္မွ မဝင္လာဘဲနဲ႔ ငါက ဘာလို႔ဆက္႐ွင္သန္ရမွာလဲဟ၊
ဒီပါေခတ္ ေျပာလည္းေျပာရင္း အခန္းထဲကေန ထြက္လာေတာ့သည္၊သူဟာ ေလွကားထစ္နားထိ ပူပန္ေသာတေဝေနခ်ိန္မွာ ေျခေထာက္ဟာ ေလွကားထစ္တစ္ထစ္ကိုေက်ာ္သြားကာ ေလွကားထစ္ကေန ျပဳတ္က်သြားေတာ့သည္၊
ဇာတ္လမ္းေတြထဲကလို မင္းသားေလးက လာေရာက္ဖမ္းယူလိမ့္မည္၊အဲ့လို မေတြးနဲ႔၊ ဒီပါေခတ္ဟာ ဖမ္းမဲ့သူမ႐ွိ၊ဆြဲမဲ့မ႐ွိဘဲ ေလွကားထစ္ကေန တလိမ့္ထိုး ျပဳတ္က်သြားေတာ့သည္၊ဟုတ္ပါတယ္၊ဒီပါေခတ္ရဲ႕ေလာကႀကီးဟာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္လည္မဲေမွာင္သြားေတာ့သည္၊
ေဘးနားက ဆူညံသံေတြေၾကာင့္ ဒီပါေခတ္မ်က္လံုးကို ေျဖးညႇင္းစြာဖြင့္လာေတာ့သည္၊စုိးရိမ္ပူပန္ေသာကမ်ားေနတဲ့အန္တီတစ္ေယာက္ရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ သူေ႐ွ႕ထင္ထင္႐ွား႐ွားေပၚလာၿပီးေနာက္မွာ ဒီပါေခတ္ စိတ္ထဲမွာ သက္ျပင္းခ်လိုက္ေတာ့သည္၊
သူရဲ႕ေနရာကို ျပန္မေရာက္သြားေသးဘူးဘဲ၊
"သားေလး...အေမ့သားေလး အဆင္ေျပရဲ႕လား ဆရာဝန္ေရာ! သားႏိုးလာၿပီလို႔!" အန္တီႀကီးအသံဟာ က်ယ္ေလာင္ေပမယ့္ သူေစ်းထဲမွာ ခဏခဏၾကားရတဲ့ငါးစိမ္းသည္အန္တီႀကီးေတြလို စူး႐ွမေနေပ၊ဒါေပမယ့္ နားေတာ့ အေသအူဆဲပင္၊
